ฉันเม้มปากกลั้นยิ้มขำ มือใหญ่ปล่อยมือฉัน ริมฝีปากยังมีรอยยิ้มกว้าง
เขาเดินตามฉันมา
ตอนนี้บอยบูดกับลุงรัลล้างผำให้สะอาดแล้วบิดน้ำให้แห้งแล้ว
ฉันเดินไปหาแม่กับป้า
“วันนี้ยะคั่วอย่างเดียวกาเจ้า”
“แม่ว่าจะแก๋งแหมอย่าง”
ฉันพยักหน้า ถามคนที่เดินตามมา
“คุณแพ้อาหารอย่างอื่นอีกไหมคะ คุณกับคุณพงศ์”
ได้ยินประโยคแรกฉีกยิ้มซะกว้าง พูดถึงเพื่อนนิดหน่อยก็ยิ่งยิ้ม
“ไม่เลยครับ เทสที่โรงพยาบาลมาหมดแล้ว คุณหายห่วงได้”
ได้ยินแล้วฉันก็สบายใจ
หลังยิ้มให้เขาเล็กน้อยก็ลงมือช่วยป้าเตรียมเครื่องพริกแกงทั้งสองเมนู
ฉันนั่งลงที่แคร่ จะเรียกว่าแคร่ก็ไม่เชิง เป็นโต๊ะเนื้อไม้ตัวเตี้ยที่เอาไว้นั่งทำอาหาร เอาครกหินขึ้นไปตำได้ แบบนั้น
เตรียมถาดหอม กระเทียม กับพวกข่าตะไคร้ใบมะกรูดไว้ เริ่มหั่นเริ่มปอก เตรียมโขลกพริกแกง
คนไม่เคยเห็นก็มานั่งใกล้ๆ ขอดูด้วยคน
“คุณกำลังทำอะไรเหรอครับ”
ฉันหยิบมีดเล็กมาปอกกระเ
