ฉันรีบคลายสีหน้า
“กะ ก็ถ้าคุณเป็นอะไรไปก็เสียชื่อรีสอร์ทหมดสิคะ”
“Please, my queen ยอมให้ผมหน่อยไม่ได้เหรอครับ”
หัวใจฉันสั่นระรัวกับคำเรียกนั้นอย่างห้ามไม่ได้ เรียบเรียงคำพูดไม่ถูกเลย
ตอนที่ฉันอ้าปากพะงาบๆ อยู่นั้น คนตรงหน้ายิ้มละมุนพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มๆ
“ผมไม่ได้ท้องเสียง่าย โอเคผมดีใจที่คุณเป็นห่วง
แต่ธรรมชาติของผมไม่ใช่คนแบบนั้น ไม่ชอบก็คือไม่ชอบ ผมจะไม่ฝืนตัวเองเพื่อเอาใจใคร แล้วถ้าผมชอบ ผมก็จะชอบแบบนี้ไปตลอด”
“ฉันเคยชอบกินไข่ลวก แต่พอกินทุกเช้ามันก็เบื่อนะคะ” แย้ง
เขายิ้มเอ็นดูเหมือนฉันเป็นเด็กที่บอกว่าไม่ชอบเล่นเลโก้แล้วแต่สะสมไว้เต็มบ้าน
“คนนอร์เวย์ชอบกินขนมปังกับสลัด กินบ่อย กินตลอดตั้งแต่เด็กเหมือนคนไทยกินข้าว ผมเองก็เป็นหนึ่งในนั้น กินแต่ขนมปังเป็นอาหารได้ทุกมื้อ แต่ก็ยังกินตั้งแต่เล็กจนโต แต่เราก็ยังกินกันรุ่นต่อรุ่น เพราะเรารู้ว่านี่เป็นส่วนหนึ่งของเรา เป็นสิ่งที่เหม
