ธรรมเนียมการกินของบ้านเราคือให้คนที่อาวุโสสุดเริ่มกินก่อน จากนั้นคนอายุน้อยกว่าถึงจะเริ่มกินได้ ไม่เคร่งมากแต่ก็ทำกันแทบทุกบ้าน
พอพ่อใหญ่จิ้มผัดเผ็ดไก่กินคนอื่นๆ ก็ลงมือกินกันทันที ทุกคนทำเป็นเรื่องปกติ เสียงพูดคุยกันก็ยังมีเรื่อยๆ
“ไก่เหมาะแต๊ะ ไก่เมืองไผเอามานี่” พ่อใหญ่ถามขึ้น
“ผมได้มาตั้งบ้านใต้ฝากไอ้น้องปิงมา ละมันหยังบ่ามาสักเตื่อนี่”
ลุงเรืองตอบ
ฉันนั่งอยู่ข้างขวาเป็นพ่อจ๋าข้างซ้ายเป็นคุณพงศ์ตอนแรก คุณคงทายได้ว่าใครขอแลกที่กับเพื่อน
คนตัวโตก้มลงมาขอบคุณ
“ขอบคุณนะครับที่ทำไข่เจียวอร่อยๆ ให้ผม”
“เขาเรียกไข่ป่ามค่ะ มันจะหอมใบตองมากกว่าไข่เจียวที่ไม่มีใบตอง”
“ไข-ปาม”
“ไข่-ป่ามค่ะ” ฉันสอนช้าๆ
“ไข่ป่าม” ความพยายามครั้งนี้สำเร็จ
“เก่งค่ะ” ฉันยิ้มเป็นรางวัล
พอเงยหน้าขึ้นก็เห็นทุกสายตาในวงกินข้าวมองมาที่เราสองคน
ฉันกะพริบตา ค่อยๆ พูดขึ้น
“เปิ่นแค่ขอบใจ๋น้องบ่าดายตี้แป๋งไข
