เช้าวันรุ่งขึ้น
เอซตื่นมาด้วยอาการปวดหัวหนัก พงศ์ที่มีสติกว่าบ่นเป็นหมีกินผึ้งเพราะต้องคอยพาเพื่อนไปสักการะโถสุขภัณฑ์ในห้องน้ำเป็นระยะ ถึงเขาจะมีสติกว่าแต่ก็เมาพอสมควร นี่ขนาดหนีมาก่อนยังแทบไม่ได้นอน
‘คนมันอยากนอนเข้าใจไหม’ พงศ์บ่นใส่เพื่อน
แต่ถึงแบบนั้นก็ยังไม่ทิ้งขว้าง ถือซะว่าอย่างน้อยเขาก็เป็นคนพามันมา
สภาพสองหนุ่มตอนนี้ก็คือนอนแผ่เตียงใครเตียงมัน เริ่มรู้สึกหิวแล้วแต่ไม่มีใครยอมลุกไปหาอะไรกิน
สุดท้ายคนที่กลับมาพักก่อนก็ทนความหิวไม่ไหว
“โทษทีว่ะพงศ์ ขอนอนอีกหน่อย แกไปหาไรกินเองก่อนละกัน”
“เออ อะนี่ ชงกาแฟดำไว้ให้ตรงนี้นะ ไว้จะสั่งอะไรมาให้กิน”
“แล้วก็อย่าอ้วกใส่เตียงล่ะ” ไม่วายหันมากำกับเพื่อนก่อนออกห้องไป
เอซกลอกตาเห็นแก้วกาแฟอยู่บนหัวนอนแต่ไม่มีแรงลุกแถมยังพะอืดพะอมอีกเลยตัดสินใจหลับตาพักก่อน ยังดีที่เพื่อนเขามันไม่แกล้งเปิดผ้าม่าน ไม่อย่างนั้นแสงแดดยามสายคงทำให้ตาเขาแ
