วันต่อมาสองหนุ่มไปช่วยงานในครัวเหมือนเดิมแต่ไม่เห็นละอองเหมือนเคยเลยถามหา
“วันนี้น้องอองบ่าสบาย เลยนอนอยู่ตี้บ้านนั่นเนอะ”
เอซเมื่อรู้ว่าเธอป่วยก็รีบถามต่ออย่างเป็นห่วง
“เป็นอะไรมากไหมครับ ไปหาหมอรึยังครับ”
พงศ์รีบแปลให้
ป้าเฮือนยิ้ม
“บ่าเป๋นหยัง แม่ยิงเป๋นกันกู้เดือนนะ น้องอองชอบมีไข้ตอนช่วงนี้ตวยบ่าดาย”
ป้าว่าแล้วตักข้าวต้มใส่ชาม
“เดวป้าเอาข้าวต้มไปหื้อน้องอองก่อนเน้อ”
“ผมๆ ขอผมไปด้วยได้ไหมครับ”
ไม่ต้องให้พงศ์แปลป้าเฮือนก็พอแปลตรงนี้ออกจากท่าทีเป็นห่วงเป็นใยนั้น
“เอากะ แต่ถ้าโดนไล่ออกมาก็ถือว่าป้าบอกก่อนละเน้อ”
เอซก็พอเดาได้ว่าได้รับอนุญาตจากท่าทียิ้มๆ กับการยื่นชามมาด้านหน้า
“ครับ”
“เดวป้าไปเป๋นกู้ เข้าบ้านน้องอองยาก”
ป้าเฮือนเดินนำหนุ่มร่างสูงขึ้นไปบนทางเดิน เปิดประตูเข้าบ้านเธอมา
เอซเคาะประตูห้องเธอเบาๆ
ก๊อกๆ
“ละอองครับ”
เอซถือถาดข้าวต้มเข้าไปในห้องนอนของ
