15:00น.
สองวันต่อมา…
มหาลัยQA
ใต้ตึกคณะบริหารธุรกิจ..
ขวัญเอย กมลวรรณ….
พรึบ
“ฉันต้องขอโทษเธอด้วยนะ..”
“ที่วันนั้นหนีกลับมาก่อนและแถมยังไม่ได้ไปสมัครงานตามนัดอีก…”ฉันเอ่ยบอกถุงแป้งไปพร้อมกับทำสีหน้าเศร้าสร้อยที่สลดและเสียใจสุดๆให้เธอไป ถุงแป้งก็มองหน้าฉันพร้อมกับผ่อนลมหายใจออกมา
ตอนนี้ฉันกับถุงแป้งกำลังนั่งเล่นกันอยู่ที่ลานว่างของตึกใต้คณะเราเพื่อรอเวลาเรียนคลาสต่อไปจากนี้อีกยี่สิบนาที
“อืม…ฉันก็ไม่โกรธเธอหรอก….ว่าแต่เธอยังอยากไปทำงานที่โรงแรมนั้นอยู่ไหม?”
“ฉันไม่อยากทำแล้วล่ะ…”ฉันตอบถุงแป้งไป จะให้ฉันไปทำได้ยังไงอีก ภาพบาดตาบาดใจก็ตามหลอกหลอนฉันอีกน่ะสิ
“เธอไม่ต้องหางานทำแล้วเหรอ?”ถุงแป้งมองหน้าฉันด้วยสีหน้าสงสัยฉันก็ผ่อนลมหายใจออกมาอย่างเหนื่อยล้ากับการหาเงินใช้เองนี่มันลำบากมากนะ
เงินติดตัวที่ฉันมีก็ร่อยหรอลงไปทุกทีๆไหนจะต้องจ่ายค่าเทอมเองอีกและค่าอะไรหลายๆอย่างอีกเห้อ!
คนท
