เย็นวันเดียวกัน
17:00น.
เคนโซ คิณภพ….
ซ่าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
ปื้นนนนนนนนนนนน
“ฝนตก!”ผมพึมพำออกมาอย่างหัวเสีย ที่ฝนก็มาตกตอนที่ผมกำลังจะขี่รถกลับบ้าน รอให้ผมถึงบ้านก่อน...ก็ไม่ได้ค่อยตกเห้อ!
ปื้นนนนนนนนน
เอี๊ยด!
ผมกำเบรกรถพร้อมกดไฟเลี้ยวเพื่อจะเลี้ยวรถลงจอดศาลาข้างทางเพื่อจะพามีนาหลบฝน ถ้าผมมาคนเดียว ผมคงจะขี่รถฝ่าสายฝนกลับบ้านไปเลย แต่นี่ผมพามีนามาด้วยและเธอก็ไม่ได้ใส่เสื้อกันฝนป่านนี้เธอคงจะเปียกหมดแล้ว
พรึบ
“แวะหลบฝนก่อนนะ…มีนา…”ผมเอ่ยบอกมีนาไปในขณะที่ผมถอดหมวกกันน็อคออกมาจากศีรษะอย่างลวกๆแล้ว
มีนาเองก็ลงจากรถผม เมื่อมีนาลงจากรถผมไปแล้วผมก็ลงจากรถและจูงรถมอเตอร์ไซค์คันใหญ่ของผมเข้ามาหลบฝนในศาลาข้างทางด้วย โชคดีที่ตรงนี้มีไฟเลยพอให้แสงสว่างกับเราได้บ้าง
“เปียกหรือเปล่าคะ?”ผมเอ่ยถามมีนาไปพลางมองไปที่ชุดยูนิฟอร์มของเธอ ที่ตอนนี้เธอกำลังใช้กระดาษทิชชูเช็ดเสื้อช็อปของเธออยู่ ซึ่ง
