ตอนที่9(ปลอมตัว)

1766 Words

หนึ่งอาทิตย์ต่อมา… โรงแรมหรูระดับห้าดาวใจกลางเมือง ชั้น5 โซนภัตตาคาร… 20:00น. เคนโซ คิณภพ…. พรึบ “อะไรครับ?”ผมที่ก้มหน้าก้มตากินอาหารค่ำสุดหรูในภัตตาคารหรูแห่งนี้ด้วยความเอร็ดอร่อยก็ต้องหยุดชะงักลงและเงยหน้าขึ้นไปมองหน้าพี่ชายสุดที่รักของผม(มั้ง) พรึบ พี่ติณห์ไม่ตอบคำถามผมเขากลับยักคิ้วให้ผมและพยักหน้าให้ผมเปิดอ่านซองจดหมายสีชมพูที่เขาเป็นคนยื่นให้ผมดูเอง ผมก็ขมวดคิ้วงุนงงก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบซองจดหมายมาจากมือของพี่ติณห์ พี่ชายคนเดียวของผม “การ์ดแต่งงานเหรอพี่?”ผมที่เปิดซองจดหมายออกก็พบกับการ์ดรูปหัวใจและพอผมอ่านข้อความในจดหมายก็พอจะรู้ว่าเป็นการเชื้อเชิญให้ไปงานแต่งงาน ผมเลยมองหน้าพี่ติณห์และถามเขาออกไปด้วยความตกใจปนตื่นเต้นและดีใจรวมๆกันไป ที่พี่ชายสุดที่รักของผมจะมีเมียกับเขาสักที^_^ “อืม…อย่าลืมไปล่ะ….” “ไปแน่นอนอยู่แล้วครับ…พี่ชายสุดหล่อแต่งงานทั้งที^_^”ผมเอ่ยพูดไปพลางยิ้มกว้างอย่างทะเล้นให้พี่ติณห์เขาก็ยิ้มให้ผมใบหน้าของพี่ติณห์เริ่มแดงขึ้นเรื่อยๆอย่างเขินอาย ผมก็มองหน้าพี่ติณห์ด้วยความขำๆที่เห็นพี่ชายผมเขินได้ขนาดนี้ แสดงว่าผู้หญิงคนที่พี่ติณห์จะแต่งงานด้วยต้องไม่ธรรมดา เพราะพี่ชายผมไม่เคยสนใจหญิงใดเลยจนบางทีคุณแม่ก็แอบมาถามผมว่าพี่ผมเป็นเกย์หรือเปล่า “ว่าแต่…” “หืม?”ผมมองหน้าพี่ติณห์และร้องถามเขาไปอย่างสงสัยที่เขาเปลี่ยนเป็นสีหน้าซีเรียสและเรียบตรึงขึ้นมาแทน อะไรกันเมื่อกี้ยังยิ้มเขินอายอยู่เลย อารมณ์เปลี่ยนเร็วชะมัด “เมื่อไหร่แกจะกลับไปเรียนต่อ…?” “นี่ผมก็เรียนอยู่นะ”ผมตอบพี่ติณห์ไปพลางแอ่นหน้าอกชูเสื้อช็อปเด็กช่างให้พี่ติณห์ดูด้วยสายตาที่ภาคภูมิใจของตัวเอง เขาก็ส่ายศีรษะไปมาพลางทำหน้าเอือมระอากลับความกวนของผม “หมายถึงมหาลัยที่แอลเอ…”พี่ติณห์พูดเสียงเข้ม ผมก็เลิกคิ้วให้เขาอย่างไม่ใส่ใจ ผมจะไม่กลับแอลเออีกแล้วล่ะ “แกไม่คิดที่จะกลับมาช่วยฉันบริหารบริษัทเลยหรือไง…?” “คิดจะเที่ยวเตร่อยู่แบบนี้ไปตลอดเลยเหรอ?”พี่ติณห์มองหน้าผมด้วยสีหน้าเคร่งเครียดอย่างต้องการคำตอบจากผม ใช่ครับ ผมมีบริษัทและผมก็เป็นทายาทหมื่นล้านด้วยครอบครัวของผมทำธุรกิจเกี่ยวกับเหมืองเพชรที่มีอยู่หลายๆประเทศและการเจียระไนเพชรส่งออกเพชรนำเข้าต่างประเทศ บอกได้เลยว่ารวยเป็นอันดับต้นๆของโลกอ่ะครับ “นี่ฉันก็เพิ่งจะไปประมูลเหมืองเพชรที่แอฟริกาใต้ได้มา…” “แกไม่คิดที่จะมาสานต่อธุรกิจช่วยฉันเลยหรือไง?” “ไม่ดีกว่าครับ…แค่ผมได้เงินปันผลทุกเดือนนี้….ผมก็มีกินมีใช้สบายไปอีกหลายชาติแล้ว^_^”ผมว่าพร้อมยิ้มกว้างและทำหน้ากวนเบื้องล่างของพี่ชายผมได้เป็นอย่างดี พี่ติณห์ถึงกับส่ายศีรษะไปมาอย่างเอือมระอากับน้องชายหัวดื้ออย่างผม “ว่าแต่….แฟนแกจะกลับมาเมืองไทยแล้วนะ”คำพูดของพี่ติณห์ทำให้ผมถึงกับทำช้อนกับมีดหั่นสเต็กในมือปล่อยหลุดลงพื้นของโต๊ะแก้วจนเกิดความเสียงดังแต่กลับไม่ได้ทำให้ผมตกใจหรือหลุดจากภวังค์ได้เลย “เคน….?” “ไอ้เคน!” “ห๊ะ!”ผมร้องขานรับพี่ติณห์เสียงหลงด้วยแววตาตื่นตกใจ “ฉันเรียกแกตั้งนานแหละ…ห่วงเหม่ออะไร?”พี่ติณห์เอ่ยถามผมพลางมองหน้าผมด้วยความสงสัย ผมก็ทำหน้าเจื่อนอย่างไม่อยากนึกถึงเรื่องราวในอดีตของผมและผู้หญิงคนนั้น “อดีตแฟน…เธอเป็นอดีตแฟนของผมครับ…” “เออๆๆอดีตแฟนก็อดีตแฟน….” “เธอจะกลับมาอยู่ที่นี้ถาวร…เพราะเห็นว่าคุณลุงพ่อของเธอ….ล้มป่วยน่ะ…” “ล้มป่วย?”ผมเอ่ยทวนคำพูดของพี่ติณห์ไปอย่างตกใจและเป็นห่วงคุณลุงภวัตพ่อของวิเวียนอดีตผู้หญิงที่ผมรักเธอมากและครั้งหนึ่งเราเคยใช้ชีวิตร่วมกันแต่มันก็เป็นแค่อดีตที่ผมไม่อยากจะจำ “อืม…ใช่…เมื่ออาทิตย์ก่อนฉันเข้าไปหาท่าน…เอาการ์ดงานแต่งไปให้ท่านน่ะ…” “อาการท่านมองหนักเอาเรื่อง….” “สงสัยท่านคงไม่มีเงินส่งไปให้ลูกสาวท่านผลาญอีกแล้วน่ะ…”พี่ติณห์พูดถูกทุกอย่าง ผมก็พยักหน้าเข้าใจ ลุงภวัตเคยเป็นเลขาของคุณพ่อผมมาตั้งแต่พ่อผมก่อตั้งบริษัทเหมืองเพชรใหม่ๆจนกิจการของพ่อผมเติบใหญ่อย่างทุกวัน จนทำให้ผมและวีเวียนลูกสาวของลุงภวัตได้รู้จักกันและสนิทสนมกันจนผมรักเธอเพราะเธอเป็นความรักครั้งแรกของผมและก็ยังเป็นคนแรกของผมอีกด้วย ผมรักเธอมาจึงไปขอร้องอ้อนวอนให้คุณพ่อผมไปขอหมั้นวิเวียนให้ผม จนผมกับวิเวียนได้หมั้นหมายกัน เราสองคนจึงตัดสินใจไปใช้ชีวิตกันสองคนที่ต่างประเทศเพื่อไปเรียนต่อเกรดสิบที่แอลเอ ปีแรกเรามีความสุขกันมาก แต่พอเข้าปีที่สองปีสามวิเวียนผู้หญิงที่แสนดีของผมก็เปลี่ยนไป เธอเริ่มกลับบ้านมืดเริ่มเที่ยว และในที่สุด เธอก็นอกใจนอกกายผม เธอนำเงินที่ผมให้เธอไปปรนเปรอชู้ของเธอ จนผมจับได้และขอถอนหมั้นกับเธอและผมก็ย้ายกลับมาเมืองไทยตอนจบเกรดสิบ แต่ที่ทำให้ผมเจ็บและดูเหมือนไอ้โง่ไปมากกว่านั้นก็คือ เธอบอกกับชายชู้ว่า เธอไม่ได้รักผม ไม่เคยรักผมเลยสักนิด เธอแค่คบกับผมเพื่อเงิน เธอยังบอกอีกว่าไม่มีใครรักผู้ชายอย่างผมได้หรอก ผู้ชายแบบผมที่พอรักใครแล้วทุ่มเทให้ผมทั้งตัวแล้วหัวใจ ผมให้เธอได้ทุกอย่าง แต่เธอกลับไม่เคยเห็นค่าในความรักที่ผมมีให้เธอ แบบนี้หรือครับที่เธอบอกว่าไม่มีใครรักผมได้หรอก ผมมันผิดตรงไหนแค่ทุ่มเทความรักให้คนที่ผมรัก และที่ผมทำตัวเสเพลเป็นเพลย์บอยอย่างทุกวันนี้ นอนกับผู้หญิงไม่ซ้ำหน้า คบผู้หญิงทีละหลายๆคนก็เพื่อปิดบังปมเจ็บปวดในหัวใจ มันทำให้ผมไม่กล้าเปิดใจที่จะรักใครอีก “ฉันว่าแกควรจะไปเยี่ยมอดีตพ่อตาแกนะ…”พี่ติณห์เอ่ยแนะนำผม ผมก็พยักหน้ารับไปอย่างนั้นแต่ในใจผมกลับไม่ใส่ใจที่จะไปหรอกครับ ที่จริงชีวิตของลุงภวัตจะสุขสบายมากกว่านี้ ถ้าท่านไม่คิดที่จะทรยศพ่อของผม จนทำให้ท่านไม่มีที่ยืนให้แวดวงธุรกิจจนทำให้ล้มป่วยเจ็บปรางตายแบบนี้ ท่านนำข้อมูลการประมูลเหมืองแร่และเหมืองเพชรไปบอกกับบริษัทประมูลคู่แข่งของบริษัทพ่อผม ทำให้พ่อผมต้องสูญเสียเหมืองเพชรที่ดีที่สุดไป แต่คนดีย่อมตกน้ำไม่ไหลตกไฟไม่ไหม้อยู่แล้วครับ และทุกวันนี้ คนชั่วก็ได้รับผลกรรมแล้ว 1ชั่วโมงต่อมา ลานจอดรถของลูกค้า…. พรึบ “เอารถยนต์ของแกไปใช้สิ…” “ขี่แต่รถมอเตอร์ไซค์ตากแดดตากฝนตากลม….อยู่ได้”พี่ติณห์บ่นอุบขึ้นที่เห็นว่าผมกำลังขึ้นคร่อมรถมอเตอร์ไซค์คันใหญ่ลูกรักของผม ผมก็กระตุกรอยยิ้มที่มุมปากให้พี่ติณห์ “พี่ลืมไปแล้วหรือไงครับ…” “ว่าตอนนี้ผมเป็นคนจน”ผมว่าพลางยักคิ้วข้างหนึ่งให้พี่ติณห์พร้อมกับยกหมวกกันน็อคขึ้นมาส่วมใส่ พี่ติณห์ก็ยิ้มบางๆให้ผมก่อนจะส่ายศีรษะไปมา “ผมไปก่อนนะครับพี่” “เออๆๆขี่รถดีๆ” “ครับผม^_^”ผมทำมือตะเบ๊ะก่อนจะหมุนกุญแจและกดสตาร์ทรถมอเตอร์คันละล้านของผม และขับเคลื่อนตัวออกมาจากลานจอดรถชั้นห้าของโรมแรมหรู ส่วนพี่ติณห์รายนั้นสบายมีรถหรูคันละหลายล้านพร้อมคนขับรถมารับ คุณพ่อคุณแม่ของผมท่านอยู่แอลเอน่ะครับ ท่านใช้ชีวิตบั้นปลายที่นั้น โดยที่พวกท่านก็ลามือจากธุรกิจที่มีพี่ติณห์คอยสานต่อไปแล้ว ผมล่ะ ยินดีแทนเจ้าสาวที่ได้หัวใจพี่ชายของผมที่ร่ำรวยมหาศาลไปครองจริงๆชีวิตของเธอคนนั้นจะต้องสุขสบายไปทั้งชาติแน่ๆ^_^ “เห้ย!”ผมร้องอุทานขึ้นมาอย่างตกใจที่เห็นแผ่นหลังของผู้หญิงในชุดนักศึกษาสะโพกผายงอนงามเรียวขายาวขาวเนียนไร้ที่ติ ไหล่ผึ่ง เรือนผมสีบลอนด์เทาอมม่วงตรงสวยที่ปลายผมยาวถึงกลางหลังกำลังเดินไปตามทางฟุตบาทด้านหน้าของโรงแรมหรูแห่งนี้ “พี่ขวัญเอย?”ผมพึมพำชื่อของเธอคนนั้นขึ้น ที่ทำให้ผมจำเธอได้เพราะเรือนผมสีบลอนด์เทาอมม่วงของเธอนี้แหละครับ ว่าแต่พี่ขวัญเอยมาเดินทำไมค่ำๆมืดๆแบบนี้คนเดียวกันนะ แล้วแฟนหนุ่มคนรวยของพี่แกไปไหน? ถึงได้กล้าปล่อยผู้หญิงหุ่นดีและน่าจับกดแบบนี้มาเดินข้างถนนคนเดียวแบบนี้น่ะ และที่ผมรู้จักชื่อพี่เขาเนี่ย ก็เพราะว่าผมไปแอบถามป้าแดงป้าเจ้าของบ้านเช่ามาน่ะสิ มีหวังถ้าผมถามเจ้าตัวเอง พี่เขาก็ไม่ยอมบอกผมหรอก…มองเกลียดขี้หน้าผมอย่างเปิดเผยซะขนาดนั้น...... แต่ไม่ว่าพี่เขาจะเกลียดผมมากแค่ไหน แต่ผมก็ชอบพี่เขามากและอยากได้เขาสักทีสองที หุ่นดีน่าฟัดขาวแบบนี้ ผมสัญญาเลยได้สักครั้งผมจะเป็นเด็กดี^_^

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more