สองวันต่อมา….
ขวัญเอย กมลวรรณ.....
08:30น.
พรึบ
“ให้ผมไปส่งพี่เอยนะครับ….”เสียงอ่อนโยนของเคนโซดังตามหลังฉันมา ฉันก็หันไปมองหน้าเขาที่สวมใส่ยูนิฟอร์มเด็กวิทยาลัยเต็มยศ ฉันก็เดินมุ่งตรงไปยังโซฟาเพื่อจะสวมใส่รองเท้าส้นสูงของตัวเองเพื่อจะไปมหาลัย
พรึบ
“พี่ยังไม่หายดีเลย….”เคนโซว่าพร้อมกับทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟากลางบ้านข้างๆฉัน ฉันก็หันไปยิ้มให้เขา
“อืม…ได้สิ^_^”ฉันตอบตกลงเคนโซไป เขาก็ยิ้มร่าอย่างดีใจ ตลอดสองวันที่ฉันนอนซมเพราะเจ็บหน้าที่โดนตบและเจ็บท้องน้อยที่โดนต่อยไปหลายที ก็ได้เคนโซนี้แหละที่ดูแลฉันเป็นอย่างดี
เขาน่ารักและอ่อนโยนมากเลยนะ^_^
“ต่อไปนี้ผมจะไปคอยรับคอยส่งพี่เอยเองนะครับ…”
“ผมจะไม่ปล่อยให้พี่เอยไปเจอเหตุการณ์เลวทรามแบบนั้นอีกแล้ว…”เคนโซว่าเสียงอ่อนแต่แววตาของเขาดุดันจนน่ากลัว
“อืม…ฉันก็คงเข็ดไปอีกนานเลยล่ะ…ฉันจะไม่แต่งตัวนุ่งน้อยห่มน้อยแบบนั้นอีกแล้ว…”ฉันว่าเสียงเศร้า อ
