Kendime geldiğimde -sadece ağlama krizi geçirmiştim, bayılmadım- Dağhan'lar Nayiri, Melik ve Memet başta olmak üzere bütün teröristleri etkisiz hale getirmişlerdi. Bir ambulansın ardında kolumdaki, bacağımdaki ve başımdaki bandajlara bakıyorlardı. Muhtemelen hepsi değişecek, hatta bacağımdaki dikişler yenilenecekti. Görevli kolumdaki atele bakıp cıkcıklamış, gitmemiz gerektiğini dört ya da beşinci kez tekrarlamıştı.
"Neyi bekliyoruz hala?" Ben de yorulmuştum artık. Şuradan bir an önce gitmek istiyordum. Gözümde buraya gelişimiz dönüyor ve içime bir kasvet çöküyordu. Sanki kurtulamayacakmışız, bir şey olacakmış da ben yine kendimi o karanlık odada bulacakmışım gibi bir histi. Kolostrofobim oluşmaz umarım.
"Gideceğiz. Sadece güvenlik sağlamaya çalışıyoruz. Kaçanlar var biliyorsun."
Has
