Seda karaca
Güne baş ağrısıyla uyandım, kaç gündür düzgün uyuyamıyorum. Can’la uyumaya alıştığım için olsa gerek, yalnız yapamıyorum. Ama alışmak zorundayım, hayatımın sonuna kadar acaba aldatılacak mıyım korkusuyla yaşayamam. Ben onu hâlâ çok seviyorum ama yapamam… Mutsuzsa üzerimi değiştirip aşağı indim.
Melek Hanım kahvaltı masasını kuruyordu. Kimse inmemişti, sadece Can vardı; koltukta oturuyordu. Göz ucuyla bana bakıp gördü, sonra hemen telefonunu eline alıp kurcalamaya başladı. Gözlerimi kısmadan, belli etmeden izledim.
Hiçbir şey söylemeden karşısındaki yere oturdum. Böyle mi olacaktık yani? Hiç mi konuşmayacaktık? Onun o şen şakrak hâlinden eser yoktu artık. Biz birbirimize hiç iyi gelmemiştik. Sessizliği bozdum.
“Günaydın, Can…” dedim usulca.
Kafasını kaldırmadan cevap verdi.
