Can Kaya
Gözlerimi ağır ağır araladığımda ışık gözlerimi yakıyordu, sanki beynimin içine saplanan ince bir hançer gibiydi. Kendimi çok yorgun hissediyordum, boğazım kupkuru ve cayır cayır yanıyordu. Kolumda hissettiğim ağırlık dikkatimden kaçmadı. Usulca başımı aşağıya indirdiğimde Seda’nın orada olduğunu gördüm. Derin bir nefes verdim. O an, ona bir şey oldu zannıyla yüreğim göğsümden fırlayacak gibi olmuştu.
“Seda…” dedim kısık bir sesle.
Uyandığımı fark ettiğinde yüzündeki ifade tarifsiz bir sevince dönüştü. En az, benim onu sapasağlam gördüğümde içimi kaplayan ferahlık kadar büyüktü o sevinç. Ama yine de içimde bir merak vardı; bakışlarım yavaşça karnına, yaralandığı yere kaydı. Dudaklarım aralanırken kelimeler boğazımı yırtarak çıktı:
“İyi misin?”
Onun “iyiyim” demesiyle, içimi b
