Afra yalın
İki gün sonra işe başlayacak olmanın heyecanıyla doluydum. Yiğitler işe gitmişti. Sedayla ise akşama kadar kendimizi oyalayacak bir şeyler bulmuştuk. Akşam olmuştu hatta geceye dönmüştü; Yiğit ve Can hâlâ gelmemişti. Bizse esneye esneye balkondaki koltukta oturuyorduk.
“Ya Seda, sabah için üzgünüm. Kızmadın değil mi bana?” dedim başımı yana eğerek.
Seda gülümseyerek başını iki yana salladı.
“Hayır tabii ki Afra. Utandım birazcık sadece.”
Ben de hafif gülümseyerek konuştum.
“Peki… sence biraz erken değil mi? Sizin ilişkiniz daha yeni.”
Seda derin bir nefes aldı, gözlerini kaçırdı.
“Başta biraz tereddüt ettim ama eminim. Tabii ki güveniyorum ben Can’a.”
“Sen öyle diyorsan, senin adına mutluyum ben de o halde.”
Tam o an kapı sesi duyduk. Yiğitler gelmişti. Doğruca yanımız
