ช่วงเวลาหนึ่งทุ่ม..
วาริสาก็ลงมากินข้าวเงียบๆ เธอยิ้มให้กับป้าลอยและทุกคนโดยไม่ได้พูดอะไร อาการซึมๆ ของหญิงสาวทำให้ทุกคนเป็นห่วงแต่ก็ไม่มีใครกล้าพูดถาม...
"คุณวาทานเยอะๆ นะคะ" ป้าลอยรีบตักข้าวให้
"ขอบคุณค่ะ" เธอนั่งกินข้าวคนเดียวเงียบๆ กินเสร็จก็ขึ้นชั้นบน..
พรุ่งนี้เธอยังมีงานสำคัญต้องทำ วันนี้จึงต้องรีบนอนพักผ่อน เก็บเรี่ยวแรงไว้ต่อสู้กับงาน...
ตัดภาพมาที่
โรงพยาบาลเอกชนชื่อดังที่เจ้าสัวรักษาตัวอยู่..
ภายในห้องผู้ป่วยพิเศษ..
ร่างสูงโปร่งยืนมองคนป่วยอยู่ข้างเตียงด้วยสายตาขุ่นเคือง..หลังจากที่ทะเลาะกับวาริสาเขาก็ขับรถตรงมาที่โรงพยาบาล
"ทำไมพ่อถึงไม่ฟื้นขึ้นมาสักที..ทำไม!!จะนอนไปอีกนานแค่ไหน ตื่นขึ้นมาสิ ผมบอกให้ตื่นขึ้นมา" น่านฟ้าพูดกับพ่ออย่างคนบ้าเสียสติ..
"ตื่นขึ้นมารับผิดชอบในสิ่งที่ตัวเองทำ ไหนพ่อบอกว่าจะให้ผมแต่งงานกับเธอแค่สามเดือนไงแต่นี่มันจะหนึ่งปีแล้วนะ พ่อไม่รู้หรอกว่
