ประธานร้ายพ่ายภรรยา

รู้สึกโดดเดี่ยว(พักผ่อนน้อย)

ในวันที่รู้สึกแย่กับชีวิต ยังมีคนที่คอยเหยียบซ้ำเติมอยู่ข้างๆ มันจะดีกว่านี้ถ้าคนคนนั้นไม่ใช่คนที่ได้ชื่อว่าเป็นสามีอยู่ในบ้านเดียวกันแต่เธอเจ็บจนชินชา..ถ้าเขาไม่หูหนวกตาบอดคงรู้ว่าเธอต้องเจอกับอะไรมาบ้างแต่เธอไม่คิดจะอธิบายเพราะรู้ว่าจะจบด้วยการทะเลาะกันและเขาจะบอกว่าเธอโง่เองที่เข้าไปยุ่งเรื่องนี้และอาจจะซ้ำเติมสมน้ำหน้าเธอแทน...

ใบหน้าสวยฝืนยิ้มเย้ยหยันกลับไป เขาจะไม่มีวันได้เห็นความอ่อนแอของเธอ..

"วาก็แค่ทดสอบความแข็งแรงของร่างกายก็เลยไปยืนให้คนปาไข่ใส่ตัวเล่นๆ มันก็สนุกดีนะคะ ถือว่าเป็นความท้าทายของชีวิตแต่กับคนบางประเภทที่มุดหัวอยู่แต่ในรู ไม่คิดจะเข้าไปแก้ปัญหากับเรื่องที่เกิดขึ้น วาคิดว่าคนประเภทนี้ควรจะเอากระโปรงวาไปใส่ คุณน่านว่าไหมคะ..?" พูดจบเธอก็เดินผ่านเข้าไปในบ้าน ที่เธอพูดแบบนั้นเพราะเธอรู้เรื่องทุกอย่างว่าเขาไม่เคยเข้าไปจัดการปัญหาต่างๆ ด้วยตัวเองแต่เขาได้มอบอำนาจให้คนอื่นทำแทนจนเกิดปัญหาเรื่องขับไล่ที่พวกชาวบ้านโดยที่ไม่เคยไปดูเลยว่าพวกชาวบ้านอยู่กันยังไงลำบากกันแค่ไหน เมื่อเธอถามถึงเรื่องนี้เขาก็มักจะบอกว่าอย่ามายุ่ง..

น่านฟ้ายืนอึ้งกับคำพูดของเธออยู่หน้าประตู...เขาพยายามนึกว่าเธอหมายถึงอะไรใครคือคนที่ควรเอากระโปรงเธอมาใส่

"เธอหมายถึงใครวะ??" ขมวดคิ้วนึกแต่ก็นึกไม่ออก

"เดี๋ยวก่อนวา!! ที่คุณพูดเมื่อกี้คุณหมายถึงใคร วาริสา" เขาหันไปถามแต่เธอเดินหายขึ้นชั้นสองของบ้านไปแล้ว...

ทุกอย่างยังคงเป็นปริศนาต่อไปว่าเธอพูดถึงใคร ใครมันควรเอากระโปรงของเธอมาใส่ ซึ่งเขามั่นใจว่าไม่ใช่ตัวเองอย่างแน่นอน.. คนอย่างน่านฟ้า ไม่ใช่คนที่จะสวมกระโปรงผู้หญิงเพราะเขาไม่ใช่คนขี้ขลาด!!

โรงพยาบาลเอกชนชื่อดัง...

ห้องผู้ป่วยพิเศษ

บนโลกใบนี้ไม่ว่าจะรวยหรือจนก็ไม่อาจหลุดพ้นความเป็นความตาย แม้ว่าคนรวยจะมีโอกาสรักษาตัวเองจากโรคร้ายแต่ก็ไม่มีอะไรมาการันตีได้ว่าจะไม่โชคร้าย..

อย่างเจ้าสัวอภิวัฒน์เจ้าของบริษัทยูทีออล์เป็นหนึ่งในบุคคลที่ร่ำรวย มีเงินผ่าตัดรักษาตัวเองจากโรคร้ายแต่กลับไม่ฟื้นขึ้นมาตั้งแต่ที่ได้รับการผ่าตัดครั้งนั้น..

ร่างท้วมใบหน้าอิ่มเอิบนอนหลับอยู่บนเตียงผู้ป่วย ไม่มีใครรู้ว่าร่างที่นอนอยู่บนเตียงจะฟื้นขึ้นมาเมื่อไหร่ แม้แต่หมอผู้เชี่ยวชาญก็ยังหาคำตอบเรื่องนี้ไม่ได้ เจ้าสัวเหมือนคนที่นอนหลับไปเฉยๆ ...

วาริสายืนมองคนป่วยน้ำตาซึมอยู่ข้างเตียง เธอไม่รู้ว่าจะต่อสู้กับปัญหาทั้งหมดนี้ไง นับตั้งแต่ที่ท่านเจ้าสัวหลับไปก็เกิดเรื่องขึ้นมากมายจนถึงตอนนี้ที่บริษัทกำลังมีปัญหาใหญ่แต่เธอกลับไม่มีที่ปรึกษาให้ทางชี้แนะกับเรื่องที่เกิดขึ้น...

เธอรู้สึกโดดเดี่ยวที่ต้องต่อสู้กับเรื่องทุกอย่างเพียงลำพัง ทั้งกับศัตรูรอบข้างรวมถึงคนที่ได้ชื่อว่าเป็นสามี ทุกคนต่างเกลียดเธอ...

"คุณท่านคะ วาไม่รู้ว่าจะไปต่อยังไง ว่าเหนื่อยวาท้อแต่วาก็ถอยไม่ได้ วาแค่อยากมีใครสักคนที่คอยให้กำลังใจอยู่ข้างๆ วาบ้างก็แค่นั้น วารู้สึกโดดเดี่ยวเหลือเกินค่ะ เมื่อไหร่คุณท่านจะฟื้นขึ้นมาคะ ช่วยฟื้นขึ้นมาเป็นกำลังใจให้วาจะได้ไหมคะ" ทั้งชีวิตของเธอมีเพียงเจ้าสัวเท่านั้นที่หวังดีและเมตตาช่วยเหลือเธอมาโดยตลอด..ก่อนวันที่ท่านจะผ่าตัดท่านฝากทุกอย่างไว้กับเธอ ซึ่งภาระอันใหญ่นี้หนักเกินกว่าเธอจะรับไหว..

ปลายนิ้วชี้ของคนป่วยขยับเล็กน้อยทำให้วาริสาตกใจจนร้องไห้ออกมา

"คุณท่าน คุณท่านได้ยินที่วาพูดใช่ไหมคะ" น้ำตาเธอหยดลงบนฝ่ามือใหญ่เธออยากให้มีปาฏิหาริย์เกิดขึ้นในเร็วๆ นี้

หรือว่าคุณท่านจะฟื้นแล้ว เมื่อคิดได้แบบนั้นเธอก็รีบปาดเช็ดน้ำตาวิ่งออกไปเรียกคุณหมอให้เข้ามาดู

ผ่านไปประมาณสิบนาที คุณหมอก็ออกมาพูดคุยเกี่ยวกับอารของคนไข้ ทุกอย่างยังคงเหมือนเดิมไม่มีปาฏิหาริย์แต่ที่เธอเห็นคนไข้นิ้วขยับเป็นเพียงการกระตุกของเส้นประสาทตามกลไกของร่างกาย..

เมื่อคุณหมอกลับไป วาริสาก็หันหลังร้องไห้ออกมาอย่างคนสิ้นหวัง..

"แล้วจะให้วาสู้ต่อไปยังไงล่ะคะ ในเมื่อวาไม่มีใคร ฮือๆ" เธอรู้สึกเจ็บปวดหัวใจทุกครั้งที่คิดถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นในชีวิต

ที่เธอยึดติดและรักเจ้าสัวอภิวัฒน์มากเพราะเจ้าสัวเป็นคนเดียวที่ช่วยเหลือเธอออกมาจากจุดที่เรียกว่านรก พ่อกับแม่ของเธอเสียชีวิตด้วยการปลิดชีพตัวเองเพราะบริษัทล้มละลายตั้งแต่เธออายุแปดขวบและเธอก็ได้ไปอยู่กับป้าครอบครัวใหม่ที่เธอเรียกมันว่านรกแต่เจ้าสัวก็ได้เข้าไปช่วยเหลือเธอออกมาอยู่บ้านเด็กกำพร้า ท่านรู้จักกับพ่อแม่ของเธอในฐานะนักธุรกิจคู่แข่งแต่ท่านก็เมตตาลูกสาวคู่แข่งคนนี้ มีเรื่องราวต่างๆ เกิดขึ้นมากมายในชีวิตของเธอในวัยเด็ก เธอพยายามตั้งใจเรียนให้เก่งเพื่อให้ได้ไปอยู่ในจุดที่สูงขึ้นและความฝันของเธอก็คือการได้ทำงานช่วยเจ้าสัวที่บริษัท มีเด็กหลายคนที่เจ้าสัวรับเลี้ยงแต่ทุกคนก็แยกย้ายกันไปเติบโตตามเส้นทางชีวิตที่ทุกคนเลือกเพราะเจ้าสัวไม่เคยบังคับใคร มีเพียงเธอที่เลือกที่จะตั้งใจเรียนบริหารธุรกิจเพื่อตอบแทนบุญคุณที่ท่านช่วยให้เธอได้กินอิ่มนอนหลับได้เรียนหนังสือเหมือนเด็กทั่วไปและหลังจากเรียนจบเธอก็ได้มาช่วยงานเจ้าสัวที่บริษัทจนสุดท้ายก็ได้มาแทนคุณเมย์เลขาคนเก่าของเจ้าสัวที่ได้ลาออกไปรักษาตัว..นับแต่นั้นมาเธอก็กลายเป็นเลขาของท่านเจ้าสัว เป็นหน้าที่ที่เธอใฝ่ฝันและเป็นเป้าหมายสูงสุดของชีวิตแต่ทุกเส้นทางไม่ได้สวยหรูเหมือนอย่างที่หลายคนคิดรวมถึงตอนนี้..ที่เธอต้องเผชิญกับปัญหาต่างๆ แต่ทุกคนภายนอกกลับมองว่าเธอ สุขสบายอยู่บนกองเงินกองทอง...

แม้บางวันจะไม่เหลือพลังให้ยิ้มได้แต่เธอก็ยังคงยิ้มให้กับทุกคนที่มองเข้ามา..แม้ว่าใครจะใจร้ายกับเธอแต่เธอจะไม่มีวันใจร้ายกับตัวเอง ตั้งแต่เด็กจนโตเธอท่องเอาไว้เสมอว่าให้ใจดีกับตัวเอง แม้จะอยู่ท่ามกลางผู้คนที่เกลียดชังเธอก็ตาม...

สองอาทิตย์ต่อมา...

มีภาพหลุด ประธานบริษัทยักษ์ใหญ่อย่างยูทีออล์ไปกินข้าวกับนางเอกสาวที่เคยมีข่าวว่าทั้งคู่คบหากันลับๆ ก่อนที่ชายหนุ่มจะแต่งงาน...

ปัญหาที่เจอก็มากพอแล้วแต่เธอต้องเจอกับสังคมนักข่าวที่มาเฝ้ารอสัมภาษณ์ทำข่าวที่หน้าบริษัทโดยหลีกเลี่ยงไม่ได้

ข่าวเดิมๆ ปัญหาเดิม...

"คุณวาคะ คุณวา" กลุ่มนักข่าวที่ถูกจ้างมา วิ่งเข้าไปรุมสัมภาษณ์หญิงสาวที่กำลังจะเดินเข้าตึกบริษัท

"คุณวารู้ข่าวเรื่องที่คุณน่านไปกินข้าวกับคุณเอมอภิรดีหรือยังคะ ไม่ทราบว่าภาพนั้นเป็นภาพเก่าหรือว่าทั้งคู่เพิ่งไปกินข้าวด้วยกันมาคะ/แล้วคุณวารู้ไหมคะว่าทั้งคู่ไปกินข้าวด้วยกัน/คุณวามีปัญหากันกับสามีหรือเปล่าคะ/มีภาพหลุดแบบนี้คุณวาจะทำยังไงคะ" เพราะข่าวของเธอขายได้ราคารวมถึงมีคนจ้างมาในราคาสูง นักข่าวจึงให้ความสนใจเป็นพิเศษ มากันทีก็เกือบๆ ยี่สิบชีวิต

วารริสายืนมึนงงท่ามกลางนักข่าวที่มารุมสัมภาษณ์เกือบยี่สิบชีวิต ตอนนี้ร่างกายของเธอไม่ค่อยเหมือนเดิมเป็นเพราะเธอทำงานหนักจนไม่มีเวลาพักผ่อนจึงทำให้มีอาการเวียนหัวเมื่ออยู่ท่ามกลางผู้คนรายล้อมมากมาย..

"คุณวาคะ คุณวาได้ยินที่นักข่าวถามไหมคะ/คุณวาคิดเห็นยังไงกับเรื่องนี้คะ" เมื่อหญิงสาวไม่ตอบทุกคนก็ถามซ้ำเกิดเสียงดังวุ่นวาย...

ใบหน้าเรียวสวยกะพริบตาถี่ระรัวเพื่อเรียกสติตัวเองให้กลับคืนมาแต่พบว่ามันยากมาก เธอได้ยินที่นักข่าวพูดแต่ไม่สามารถตอบใครได้เพราะไม่อาจฝืนร่างกายให้กลับมาปกติได้ ดวงตาเรียวสวยปรือขึ้นมองนักข่าว...

"คือวา..วา"

ฟืบ...!!!

ร่างบางอ่อนปวกเปียกเป็นลมฟุบลงในวินาทีนั้น