“ไปไหนมา?” ไทเกอร์ยืนกอดอกถามเนเน่ขณะอยู่หน้าประตูบ้าน ดักรอเลย อยากจะรู้ว่าหายไปไหนมา ทั้งๆ ที่บอกเองว่าอยากนอนพักแต่กลับหายไป เนเน่มองหน้าไทเกอร์สายตานิ่งก่อนจะเดินเลี่ยงเข้าไปในบ้าน มือหนาคว้าข้อมือเล็กพร้อมกับเอ่ยถาม
“อย่าเงียบเนเน่ ตอบมา”
“ยิงปืน” เนเน่ตอบเสียงเรียบแล้วดึงข้อมือออกจากมือหนาที่จับไว้
“ขอตัวก่อนนะ”
หมับ!
ร่างสูงรวบร่างเล็กที่กำลังเดินหนีมากอดพร้อมกับวางคางตัวเองไว้บนไหล่เล็ก
“ปล่อย”
“ยังไม่หายงอนกันอีกเหรอ?”
“...”
“ที่แคทโทรมาหาเพราะอยากรู้ว่าเฮียพาหนูมาด้วยไหม”
“อย่ามาเรียกเน่ว่าหนู เน่ไม่ใช่อีหนูของใคร ปล่อย มันอึดอัด ปล่อยสิวะ!” เมื่อไทเกอร์ไม่ยอมปล่อย เนเน่ก็สะบัดตัวอย่างแรง แต่ก็ไม่เป็นผล เพราะยิ่งดิ้นไทเกอร์ก็ยิ่งกอดรัดเธอแน่นขึ้น
“พูดจริงๆ แคทอยากเจอหนู”
“บอกแล้วว่าไม่ใช่หนู! ปล่อยเน่ เน่จะไปอาบน้ำ!” เหนียวตัวไปหมดแล้วเนี่ย
“เดี๋ยวเฮียอาบน้ำให้ค่ะ”
