“บอกแล้วว่าไม่ต้องมาส่ง ก็ยังจะมา หุ๊!”
“ก็อยากมาส่งเมียเรียน มีปัญหารึไง?”
เฮ้อ...คำก็เมีย สองคำก็เมีย ให้เอาไม่ได้หมายความว่าจะเป็นเมียซะหน่อย แล้วไอ้คำถามเนี่ย ถ้าเป็นผัวจริงๆ ไม่มีผัวคนไหนถามแม่อย่างกับหาเรื่องแบบนี้หรอกนะ
“...” ฉันไม่ตอบอะไรนั่งเป็นตุ๊กตาหน้ารถหันมองข้างทางไป ก็ดีมีเหมือนที่มีคนขับรถมาส่ง สบายดี
“ตอนเย็นไม่ต้องมารับนะ เดี๋ยวเน่จะกลับกับเพื่อน”
“ฉันจะมารับ” คือ คำพูดเมื่อกี้ไม่ได้เข้าไปในรูหูเลยว่างั้นเถอะ
“เน่กลับเองได้ เผื่อเฮียมีธุระไปทำ จะได้ไม่ต้องเสียเวลามารับ”
“มารับคือมา”
“ค่ะ อยากทำอะไรก็ทำเลยค่ะ” ฉันพูดประชด ทว่ากลับทำให้เฮียเสือหัวเราะฮึๆ ในลำคอ
เฮียแกชอบเวลาฉันพูดคะขา ดูปลื้มใจเหมือนลูกเดินได้ครั้งแรกในชีวิต เหอะๆ
“ขอบคุณที่มาส่งค่ะ” พูดจบก็เปิดประตูรถ
แต่...
กึกๆ
เปิดประตูไม่ออกจ้า จะทำอะไรกับกูอีกล่ะเนี่ย
“เฮียปลดล็อกประตูดิ เน่รีบไปเรียน”
