BERFU
Arabanın içine yerleştiğimde Ferzan çoktan kendi koltuğuna gömülmüştü. Camdan dışarıya, sabit bir noktaya kilitlenmiş gözlerim hâlâ Ciwan’daydı. O orada öylece durmuştu. Ne bir adım ileri, ne bir kelime geri…
İçimde dalga dalga yükselen öfkeyi bastırmaya çalışıyordum ama az önce söylediklerim konusunda haklı olduğumu düşünmeden edemiyordum.
Ben kimsenin oyuncağı değildim ve hiçbir koşulda da buna izin verecek biri değildim. Gururum, kalbimden önce konuşurdu her zaman.
Eğer beni hayatında istemiyorsa -ve karısı olduğum sürece bu böyle sürecekse- bunu gelip yüzüme söyleyebilirdi. Cesareti varsa, gözlerimin içine bakarak söyleyebilirdi. Ama ne yaptı o? Kaçtı. Sessizliğe sığındı. Korkaklık etti.
Evet, yaptığı düpedüz korkaklıktı. Kendine bile güveni olmayan bir adamın kırıp döktüğü
