CHAPTER 1 — ANG LIHAM NG PAGKAKAUTANG
1288 Words
Umuulan nang mahina nang gabing dumating ang sulat.
Ang bubong ng kanilang lumang bahay sa probinsiya ay muli na namang lumikha ng ingay dahil sa patak ng ulan, bawat tunog ay parang tiktak ng isang relo—isang paalala ng oras na unti-unting nauubos para sa pamilya ni Jessica Ramirez.
Ngunit bago pa man niya buksan ang sobre, isang bagay ang kanyang inisip: ang puntod ng kanyang ama.
Kinabukasan ng umaga, bago siya sumakay ng bus patungong Maynila, duman muna siya sa libingan. Hawak-hawak ang isang maliit, lumang kahon na gawa sa narra.
---
FLASHBACK SCENE - PUNTOD NG AMA
Ang sementeryo ng kanilang bayan ay tahimik, maliban sa huni ng mga ibon at dagundong ng kulog sa malayo. Ang puntod ng kanyang ama—Roberto Ramirez—ay simple lamang: isang puting krus na may palaging bulaklak na gumamela mula sa kanilang hardin.
Lumuhod si Jessica. Inilabas mula sa kahon ang isang bracelet—piraso ng pilak na may nakaukit na mga bituin, regalo sa kanya ng kanyang ama noong siya ay labing-apat. Isinulsa niya ito noong araw na biglaang nawala ang kanyang ama, at mula noon, hindi na niya muling isinuot.
“Papa,” bulong niya, habang hinahaplos ang malamig na bato. “Alam kong hindi mo kami sinadya iwan. Pero bakit… bakit ang biglaan?”
FLASHBACK WITHIN FLASHBACK:
Noong bata pa si Jessica, palagi siyang inaabutan ng kanyang ama ng bracelet tuwing siya ay natatakot. “Ang mga bituin dito, anak, ay parang mga pangako,” sabi nito. “Kahit nasa dilim, nariyan pa rin sila.”
Ngunit noong siya ay labinlima, isang gabi ng malakas na bagyo, umalis ang kanyang ama nang may dalang envelope at mukhang may mga lihim na kinakatakutan. “Babangon tayo, anak,” huling sabi nito. “Mangangako ako.”
Kinabukasan, natagpuan siya sa may ilog, walang buhay, walang kalaban-laban. Walang nakuhang paliwanag ang pulisya. “Aksidente,” ika nila. Pero ang sobre na dala nito ay nawala.
END FLASHBACK
“Ngayon, kailangan kong pumunta sa Maynila, Papa,” patuloy ni Jessica, ang luha ay nahahalo sa ambon. “May utang tayo. At ako lang ang makakapagbayad nito. Pero ipapangako ko sa iyo… hindi ako hihingi ng awa. At itong bracelet,” hinawakan niya ang pilak sa kanyang pulso, “ang magpapaalala sa akin kung bakit ako lumalaban.”
Hinagkan niya ang puntod. At nang tumayo siya, may nakita siyang maliit, bilog na bagay na nakabaon sa lupa malapit sa paanan ng krus—isang piraso ng gintong butones na may ukit ng ahas. Hindi iyon sa kanyang ama. Bakit nandoon? Sino ang nag-iwan?
Itinago niya ito sa kanyang bulsa, kasama ng mga tanong na hindi pa masasagot.
---
RETURN TO PRESENT
Sa tabi ng lumang lamesa ng kanilang bahay, nakaupo si Jessica, nakatitig na sa sobre. Ang bracelet ay nasa kanyang pulso, ang butones ay nasa bulsa. Parehong mabigat.
Kulay gatas ang papel ng sobre, ngunit may mga bakas na ng luha at putik sa gilid. Walang kahit anong palamuti, maliban sa nakaimprentang pangalan: VERACRUZ ESTATE HOLDINGS.
“Anak,” mahinang wika ng kanyang ina habang umuubo. “Huwag mo nang basahin kung masyado kang kabado.”
Ngunit si Jessica, kahit nanginginig, ay dahan-dahang binuksan iyon. Ang kamay niya ay sumaling sa bracelet. Laban, Jessica.
Sa loob, may ilang pahina. Binasa niya nang dahan-dahan, sa liwanag ng gaserang halos maupos na.
Tatlong taon ng paninilbihan sa ilalim ng pamilyang Veracruz bilang kabayaran sa halagang tatlong daang libong piso (₱300,000). Ang nasabing serbisyo ay kailangang personal at walang kapalit na sahod. Ang pagkabigo sa kasunduan ay magreresulta sa pag-aalis ng karapatang ariin ang lupang tinitirhan ng pamilya Ramirez.
Humigpit ang hawak ni Jessica sa papel. Tatlong taon. Walang sahod. Sa mga taong hindi nila lubusang kilala.
Pero ang tanong na bumuhos sa kanyang isipan: Ano ang kinalaman ng pamilyang Veracruz sa pagkamatay ng kanyang ama? Bakit ang butones ng ahas? At bakit ngayon?
“Nay…” halos pabulong na tanong niya, “Alam mo ba kung nakilala ni Papa ang mga Veracruz?”
Napalingon ang kanyang ina, ang mga mata ay biglang napuno ng takot—isang takot na hindi niya nakita noon. “Bakit mo natanong ‘yan?”
“May nakita ako sa puntod. Parang… may nagpunta roon na hindi natin kilala.”
Tumahimik ang kanyang ina, tila nahihirapan. “Ang papa mo… maraming lihim, anak. At maraming pangako na hindi na niya natupad. Pero ang importante, narito ka. At kailangan nating harapin ang kasalukuyan.”
Tama ang ina niya. Ngunit sa puso ni Jessica, may bagong apoy na nag-aapoy: hindi lamang ito tungkol sa utang. Ito ay tungkol sa katotohanan.
“Ako na ang pupunta, Nay,” desididong sabi ni Jessica. “Hindi lang para bayaran ang utang. Para malaman kung bakit.”
---
Kinabukasan, maaga siyang nagbihis. Ang lumang bestidang bulaklakin na minsang sinuot ng kanyang ina, iyon na rin ang ginamit niya. Sa kanyang pulso, ang bracelet ng kanyang ama. Sa kanyang bag, ang gintong butones.
Sa jeep papuntang Maynila, hawak-hawak niya ang bracelet. Ang mga bituin ay kumikinang sa mahinang liwanag. Saan ka man ngayon, Papa, tulungan mo akong maging matatag.
---
Pagdating sa mansyon ng mga Veracruz, ang unang nakita niya ay isang malaking larawan sa entrada—isang pamilyang nakangiti, nakapormal, at may kasiglahang nakakabulag. Sa gitna, isang matandang lalaki na may mga matang tila nakakakita ng lahat: Don Anastacio Veracruz.
At sa dibdib ng matanda, nakikintab ang isang pares ng gintong butones sa kanyang barong. Parehong may ukit ng ahas.
Ang puso ni Jessica ay tumibok nang mabilis. Parehong butones. Parehong ahas.
Ang babae na sumalubong sa kanya ay istrikta, ngunit ang mga mata nito ay tumitig sa kanyang bracelet. “Maganda ang pulseras mo,” wika nito, walang emosyon.
“Salamat. Regalo ng aking ama.”
“Ah. Si Roberto Ramirez.”
Tumigil si Jessica. “Kilala ninyo siya?”
Ngumiti ang babae nang bahagya, isang ngiting walang init. “Ang pamilyang Veracruz ay kilala ang lahat. Lalo na ang mga taong may… utang.”
Sa oras na iyon, naramdaman ni Jessica na ang kanyang pagdating dito ay hindi aksidente. At ang tatlong taon niyang pagsisilbi ay maaaring hindi lamang kabayaran sa pera.
Kundi isang bitag na inihanda para sa kanya simula pa noong mamatay ang kanyang ama.
---
Sa kanyang maliit na kwarto, inilabas niya ang butones at inihambing sa nakita sa larawan. Parehong-pareho.
Ang ulan sa labas ay bumuhos nang malakas. At sa unang gabi sa mansyon ng mga Veracruz, bukod sa panata na hindi siya magmamakaawa, nagdagdag si Jessica ng isa pang pangako:
Aalamin ko ang katotohanan. At kung may kinalaman kayo sa pagkawala ng aking ama, papatunayan ko iyon.
Hinawakan niya ang bracelet. Ang mga bituin ay tila kumakaway sa kanya mula sa nakaraan.
At sa dilim, ang terciopelong korona sa kanyang isipan ay nagsimulang umusbong—hindi gawa sa kayamanan, kundi sa determinasyon at mga sagutang hindi pa nasasagot.
---
Bago matulog,may kumatok sa pinto ni Jessica. Isang matandang lalaki, isa sa mga gardeners, ay nag-abot ng isang maliit na sobre. "Para sa 'yo, anak. Basahin mo nang mag-isa." Laman ng sobre: isang lumang larawan ng kanyang ama at ni Don Anastacio, magkasama, nakangiti, na parang magkaibigan. At sa likod, nakasulat sa sulat-kamay ng kanyang ama: "Anak, kung nababasa mo ito, nahanap mo na ang butones. Mag-ingat ka. May kasunduan kaming hindi natupad. At ang Veracruz... hindi sila nagpapatawad." Sino ang nagpadala? At bakit ngayon? Samantala, sa itaas, sa may master bedroom, si Jayden Veracruz, ang panganay na anak, ay nakamasid sa CCTV ng kwarto ni Jessica, ang mukha ay seryoso. Bakit siya interesado sa bagong katulong? At bakit hawak-hawak niya ang isang lumang papel na may pangalan at larawan ni Roberto Ramirez?.
- Writer
