บทที่ 10.2 – หึงขึ้นหน้า (สายตาที่ห่วงใย)

1064 Words

“จะไปไหนก็ไป ตอนนี้ฉันไม่มีอารมณ์” เฟอเดอริกเดินไปที่บาร์แล้วหยิบบรั่นดีขวดใหม่กระดกดื่มจนหมดภายในเวลาอันรวดเร็ว ดี! ขอให้เป็นโรคตับแข็งตายไปเลย เกลียดเขาที่สุด หยาบคาย มีสิทธิ์อะไรมากระชากกางเกงในของเธอออกอย่างจาบจ้วง ผู้ชายดีๆ ที่ไหนเขาทำกัน “นี่มันอะไร” ปิ่นมุกชะงักเมื่อแสงไฟน้อยๆ จากภายนอกสาดส่องพอให้มองเห็นคราบอะไรบางอย่างติดอยู่บริเวณช่วงท้องของเธอ “นะ นี่มัน” รอยเลือด แม้เจือจางแต่เธอมั่นใจว่ามันคือเลือดอย่างไม่ต้องสงสัย กลิ่นคาวติดปลายจมูกชวนน่าสะอิดสะเอียน ร่างบางรีบเดินไปเปิดไฟอย่างไว เฟอเดอริกหยีตามองเธอแล้วหงุดหงิด “จะเปิดหาพระแสงอะไรวะ!” อุตส่าห์ไม่ทำอะไรแล้วเชียว ขืนหาเรื่องให้เขางุ่นง่านเพิ่มหล่อนได้ถูกจัดหนักกลางบ้านแน่ “คุณ” พอทั้งบ้านสว่างจึงได้เห็นสภาพของเขาเต็มตา เสื้อเชิ้ตสีขาวเต็มไปด้วยคราบเลือดจนแทบไม่เหลือพื้นที่สะอาดบนเรือนร่าง เฟอเดอริกทุบมือลงบนเค

Free reading for new users
Scan code to download app
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    Writer
  • chap_listContents
  • likeADD