บทที่ 2.2 – สั่งสอนด้วยจูบ (แผนชั่วร้าย)
1113 Words
“ขอบใจมากโชค นายช่วยฉันได้เยอะมากจริงๆ”
เฟอเดอริกยื่นซองน้ำตาลให้ชายรูปร่างสูงใหญ่ โชครู้ดีว่ามูลค่าของมันมากมายเพียงใด หากเขารับไว้ไม่ได้ เพราะที่ช่วยก็เพื่อต้องการตอบแทนบุญคุณที่อีกฝ่ายทำให้ตนได้เปิดบ่อนมีที่ทำกินมาจนถึงทุกวันนี้
ขึ้นชื่อว่าเป็นคนของเฟอเดอริกแน่นอนว่าไม่มีใครกล้ายุ่ง
“ผมไม่รับ” โชคปฏิเสธหนักแน่น
“หึๆ ฉันรู้อยู่แล้วว่านายจะต้องพูดแบบนี้”
เฟอเดอริกปรบมือชอบใจ เขาเงยหน้าพ่นกลุ่มควันขาวขุ่นคละคลุ้งทั่วห้องก่อนบดขยี้ก้นบุหรี่ลงกับจานแก้ว
“ฉันเลือกใช้งานคนไม่ผิดจริงๆ”
เขานับถือใจของโชค แม้ถูกตราหน้าว่าเป็นนักเลงหัวไม้แต่ก็ไม่เคยใช้อำนาจรังแกผู้หญิงหรือคนที่อ่อนแอกว่า
“จากแปดพันพุ่งทะลุเป็นสามหมื่น ไอ้ปกเกล้ามันคงคิดหาทางเอาเงินมาใช้หนี้จนหัวหมุน สะใจกูจริงๆ!”
เฟอเดอริกแสยะยิ้ม
“คุณริคครับ”
โชคไม่กล้าสบตา แต่เขาก็อยากรู้ว่าเหตุใดผู้ชายที่ยิ่งใหญ่ในแวดวงนักธุรกิจอย่างเฟอเดอริกจะมาเคียดแค้นอะไรปกเกล้านักหนา ถึงขนาดใช้สารพัดวิธีเพื่อเหยียบอีกฝ่ายให้จมดิน
“ไอ้ปรกมันไปขัดแข้งขัดขาอะไรคุณริคหรือเปล่าครับ ทำไมถึงดูเกลียดมันนัก” กลั้นใจถามทั้งๆ ที่รู้ว่าบุคคลท่านนี้ไม่ชอบให้ใครก้าวก่ายเรื่องส่วนตัว
แววตาคมวาวโรจน์ เพียงนึกถึงความเลวที่ปกเกล้ากระทำต่อดุจดาวหัวใจของเขาก็ร้าวรานเกินทน ระยะเวลาไม่เคยทำให้ลืมความเจ็บปวด มีแต่จะเพิ่มพูนความแค้นเพื่อรอวันชำระล้าง
“ผมเองก็พอจะรู้มาบ้างว่ามันเคยทำงานเป็นคนขับรถให้พี่สาวคุณ แต่ผมก็นึกไม่ออกว่าคนระดับล่างอย่างมันจะทำอะไรให้คุณริคขุ่นเคืองใจได้ ผมว่า…”
“มันข่มขืนพี่สาวฉัน!”
เสียงเข้มตวาดกร้าว โชคอึ้งไป ไม่คาดคิดว่าสิ่งที่ปกเกล้ากระทำต่อครอบครัวของเฟอเดอริกจะร้ายแรงถึงเพียงนี้
“พี่สาวฉันต้องกลายเป็นคนเสียสติก็เพราะมัน”
เพล้ง!
มือหนาปาแก้วเหล้าที่เพิ่งกระดกดื่มรวดเดียวหมดอัดกำแพงตกแตกกระจายเกลื่อนพื้น ลมหายใจคละเคล้าสุราเปรียบดั่งไฟโลกันต์ที่รอวันแผดเผาคนจิตใจชั่วช้าให้ตายทั้งเป็น
“ผมขอโทษ” โชคก้มหน้ารู้สึกผิด เข้าใจแล้วว่าทำไมเฟอเดอริกถึงเกลียดชังปกเกล้าเข้ากระดูกดำ
ไอ้สารเลว! มันกล้าทำระยำต่อคนที่ชุบเลี้ยงมันได้ยังไง
“มันหนีหน้าไปสามปี กลับมาคราวนี้มันคงคิดว่ามันจะรอด” รอยยิ้มเลือดเย็นคล้ายสมเพชในท่าที
หลังจากทำเรื่องชั่วๆ กับดุจดาวปกเกล้าก็ไม่กล้ากลับมาเหยียบบ้านหลังนี้อีกเลย มันรีบหนีไปกกดานอยู่กับพรรคพวกสารเลวที่พม่า ปกเกล้ารู้ดีว่าเฟอเดอริกต้องตามล่า เขาจึงใช้วิธีอยู่อาศัยไม่เป็นหลักแหล่งเพื่อไม่ให้อีกฝ่ายตามตัวเจอ ซึ่งมันได้ผลดีเกินคาด เฟอเดอริกหาไอ้คนชาติชั่วไม่พบ จนกระทั่งมันกลับมาตายรังที่เมืองไทยดังเดิม
“ถ้ามันชั่วช้าขนาดนั้นผมยินดีช่วยคุณริคเต็มที่”
โชคมุ่งมั่น เขาล่ะเกลียดนักไอ้พวกผู้ชายที่ชอบใช้กำลังข่มเหงผู้หญิง ถ้ารู้เรื่องราวเร็วกว่านี้วันนั้นเขาจะลงมือกระทืบมันด้วยตัวของเขาเอง
“คนอย่างมันต้องได้รับผลกรรมอย่างสาสม!”
เฟอเดอริกเคียดแค้น สองมือบีบกำแน่น
หลังจากถูกซ้อมปางตายปกเกล้าก็หอบหิ้วสารรูปที่เต็มไปด้วยบาดแผลฉกรรจ์กลับมาบ้าน ปราณีตกใจเมื่อเห็นสภาพของบุตรชาย หญิงกลางคนรีบปรี่เข้ามาดูแลทำแผลให้ด้วยความรัก ถึงจะเป็นคนร้ายกาจเพียงใดแต่เธอก็เป็นแม่ที่ห่วงใยลูกเสมอ
“ใครทำอะไรแกตาปรก”
บาดแผลที่กระจัดกระจายทั่วใบหน้าคมสันช่างน่าสยดสยองจนคนเป็นแม่ยังไม่กล้ามองเต็มตา
“ไอ้พวกหมาหมู่!”
ปกเกล้าเจ็บใจที่ไม่อาจต่อกรกับคนที่รุมทำร้ายตนได้ โชคมีพรรคพวกเยอะ ซึ่งแต่ละคนที่มันรู้จักก็เข้าข่ายมาเฟียใต้ดินทั้งนั้น บารมีด้านมืดคุ้มครองมันจนเขาหมดหนทางจะเอาคืน
“อย่าบอกนะว่าแกไปแทงบอลอีกแล้ว”
ปกเกล้าไม่เคยเข็ดแม้เล่นแล้วเสียเกือบทุกครั้ง
“ผมจะเอาเงินที่ไหนไปแทง หนี้เก่าจากแปดพันก็ทะลุขึ้นมาเป็นสามหมื่น!” ชายหนุ่มหงุดหงิด
“ห๊า! สามหมื่น” ปราณีลมแทบจับ ยกมือกุมศีรษะ
“ดอกเบี้ยไง”
“ดอกเบี้ยมหาโหดชัดๆ” ปราณีเหวลั่น
“เพราะอีปิ่นคนเดียว ถ้ามันไม่กระแดะออกไปอยู่ที่อื่นผมก็คงไม่ถูกซ้อมปางตายแบบนี้” นังน้องสาวตัวดี อย่าให้เขาเจอเชียว จะเล่นงานเอาให้มันราบจำ
“อีเด็กอกตัญญู แทนที่มันจะอยู่เลี้ยงดูเราแต่มันกลับทิ้งดิ่งเอาตัวรอดอยู่ฝ่ายเดียว แม่นะอยากฆ่ามันนัก ก่อนไปให้มาได้แค่ห้าพัน อีเปรต!” ปราณียังคงเคืองจนถึงทุกวันนี้
“แล้วกูจะเอาเงินจากไหนไปใช้หนี้พวกมันวะ!”
ปกเกล้าขยี้เส้นผมอย่างหงุดหงิด เม้มเรียวปากสนิทเป็นเส้นตรง ครุ่นคิดหาทางออกที่ตอนนี้ดูเหมือนจะมืดแปดด้านไปหมด
“เอางี้ไหมลูก” ปราณีเกริ่นขึ้นก่อนยิ้มร้าย “ในเมื่อหาเงินไปใช้หนี้พวกมันไม่ได้ เราก็ส่งเครื่องบรรณาการไปแทนสิ”
“เครื่องบรรณาการ?” ปกเกล้าขมวดคิ้ว ตามเล่ห์เหลี่ยมของคนเป็นแม่ไม่ทันจริงๆ
“สวยๆ อย่างอีปิ่นแม่ว่าเราคงหาประโยชน์จากมันได้ไม่ยาก” ปกเกล้าเข้าใจอย่างแจ่มแจ้ง เริ่มคิดตามในสิ่งที่มารดาเสนอ แสงแห่งทางรอดสาดส่องรอต้อนรับอยู่ที่ปลายอุโมงค์ เพียงเขาหลอกล่อให้เหยื่อติดกับได้สำเร็จ ชีวิตลุ่มๆ ดอนๆ ก็จะดีขึ้นทันตาเห็น
“ขายมันให้กับไอ้เจ้าของโต๊ะบอลนั่นเป็นไง?”
คำพูดเหี้ยมโหดแสนเลือดเย็น
“แล้วอย่าขายแค่สามหมื่น ของสดของใหม่อย่างนังเด็กนั่นราคาต้องแสนอัพ”
ปราณีมั่นใจในความงามของปิ่นมุก เธอเชื่อเหลือเกินว่าถ้าพวกมันได้เห็นจะต้องอยากได้ไปเชยชมเป็นแน่
“อาจจะได้เป็นล้านก็ได้นะแม่”
ปกเกล้าแสยะยิ้มอย่างมีแผน
- Writer
