“อย่า” น้ำเสียงแหบระโหยแทบขาดใจ ปรือตามองการกระทำของคนใจร้าย นึกอดสูที่ต้องตกอยู่ในสภาพน่าละอาย
‘รังเกียจ’
คำๆ นี้แทรกซึมเข้ามาในมวลสมอง ปรือตามองศีรษะหนาขยับขึ้นลง เธอรังเกียจมากกว่าจะชื่นชม หารู้ไม่ว่าเขานั้นชอบและถูกใจน้ำหวานที่หลั่งริน เฟอเดอริกปาดเลียซ้ายขวาจนกลีบกุหลาบชุ่มฉ่ำได้ที่ ส่ายหน้าบดขยี้ติ่งกระสันราวสัตว์ป่ากระหายรัก เอวคอดเด้งคว้างเหนือที่นอน มือหนารองใต้สะโพกงอนแล้วแหงนคอขึ้นสูงเพื่อตามมอบสัมผัสหวามให้อย่างต่อเนื่อง
“น้องไอ้ปรก อืม ดีเหลือเกิน”
นายพรานร้ายพึงพอใจ หล่อนสะอาดกว่าที่คิด แม้จะผ่านมือชายมาแล้วแต่ยังถือว่าดูแลตัวเองดีใช้ได้ เฟอเดอริกเข้าใจว่าปิ่นมุกกับฐานัทมีสัมพันลึกซึ้งต่อกันมาก่อนหน้า
เนิ่นนานกว่าราชสีห์จะอิ่มหนำ ปิ่นมุกแทบหมดลมหายใจเอาดื้อๆ เขาดูดพลังของเธอไปจนสิ้น ไม่เหลือแม้แต่เสียงร้องขอความเมตตา มือสองข้างที่ถูกพันธนาการเริ่มอ่อนแรงจนยอมนอนแน่นิ่ง
