แสงแดดยามเช้าสาดส่องเปลือกตาคู่งามที่หลับใหลเพราะพิศสวาทอันหนักหน่วงตลอดทั้งคืน เฟอเดอริกไม่ปล่อยให้เธอได้พักหายใจหายคอ พอเขาเห็นว่าเธอหยุดร้องไห้ก็เริ่มบรรเลงเพลงรักใหม่ แม้จะอ่อนหวานและนุ่มนวลอยู่ในท่าทีแต่สุดท้ายแล้วมันก็คือการบังคับให้ได้มา ปิ่นมุกไม่มีความสุขอย่างที่ใจปรารถนา มีเพียงเขาที่สุขสมและคำรามก้องหลังปลดปล่อยความใคร่ระบายลงกับเธอจนหมดสิ้น
“ตื่นได้แล้ว” คล้ายมีสิ่งใดมาสะกิดจนต้องปรือตามอง เท้าหนาเขี่ยเรียวแขนเล็กอย่างหยาบคาย เขายืนเท้าเอวมองเธอด้วยสายตาดูถูกระคนสมเพช ปิ่นมุกเจ็บร้าวไปทั้งหัวใจ เกิดมาไม่เคยถูกใครปลุกด้วยเท้ามาก่อน
“ตื่น” หนุ่มใหญ่ทนไม่ไหวถีบร่างบางตกลงจากเตียงกว้าง ร่างเปลือยเปล่ากลิ้งหลุนๆ กองกับพื้นกระเบื้อง ปิ่นมุกสลัดความมึนงงแล้วรีบคว้าผ้านวมมาปกปิดเรือนร่างขาวสล้าง
“มากไปแล้วนะ คุณมีสิทธิ์อะไรมาทำแบบนี้กับฉัน ฉันเป็นคนนะ ไม่ใช่สัตว์เลี้ยงที่คุณจะทำอะ
