‘หลังสู้ฟ้า หน้าสู้ดิน’
ปิ่นมุกเพิ่งเข้าใจสุภาษิตดังกล่าวอย่างลึกซึ้งก็วันนี้ หญิงสาวยังคงตรากตรำทำงานอย่างขมักเขเม้นแม้ว่าเฟอเดอริกจะสั่งห้ามไม่ให้คนช่วย แต่สายตาห่วงใยที่พวกเขามอบให้ก็มีค่าพอที่จะเป็นกำลังใจในช่วงเวลายากลำบาก หล่อนส่งยิ้มหวานเป็นการตอบแทน วงหน้ารูปไข่ยังคงงดงามเสมอแม้จะเต็มไปด้วยคราบเหงื่อไคล
“อีกเยอะเลย แล้วจะได้กินข้าวไหมเนี่ย”
เสียงหวานพึมพำทั้งน้ำตา ขนาดทำมาหลายชั่วโมงแล้วยังไม่มีทีว่าจะลดลงบ้างเลย หญ้ายังคงรกรุงรังมองไปก็เห็นแต่เศษไม้และขยะตั้งเป็นกองพะเนิน ฝ่ามือนุ่มเริ่มแดงเห่อ ซ้ำยังโดนมดแมลงต่อยกัดจนแสบคันไปหมด
ร่างบางมัวแต่หันหลังทำงานของตนอย่างต่อเนื่อง หารู้ไม่ว่าบัดนี้จอมบงการสุดเถื่อนได้มาเยือนระยะประชั้นชิด เสื้อยืดสีครีมที่เขาเตรียมให้เจ้าหล่อนสวมใส่บัดนี้เต็มไปด้วยคราบเหงื่อไคล แต่น่าแปลกที่ไม่ได้ส่งกลิ่นเหม็นอย่างที่ควรจะเป็น กลับกลายเป็นหอมละมุ
