ตอน ติดใจพ่อสามี
เช้าวันต่อมา แสงแดดยามเช้าสาดส่องเข้ามาทางหน้าต่างห้องนอน มนัสยาลืมตาตื่นขึ้นมาด้วยความรู้สึกที่ผสมผสานกันระหว่างความผิดบาปและความหวัง เธอหันไปมอง หมออานนท์ สามีที่ยังคงหลับใหลอยู่ข้างๆ ใบหน้าของเขาดูซีดเซียวและอ่อนแรงจากอาการของโรคซึมเศร้า
มนัสยาค่อยๆ โน้มตัวลงกระซิบข้างหูสามี "พี่อานนท์คะ...เมื่อกี้หนูรู้สึกเหมือน...คลื่นไส้นิดหน่อย ค่ะ"
อานนท์ลืมตาขึ้นช้าๆ มองภรรยาอย่างงุนงง "คลื่นไส้เหรอที่รัก...เป็นอะไรไป"
"ไม่รู้สิคะ...แต่หนูรู้สึก เหมือนอาการแพ้ท้องในครั้งที่แล้ว เลยค่ะ" มนัสยาพูดด้วยน้ำเสียงที่พยายามทำให้ดูตื่นเต้นที่สุด
คำพูดของมนัสยาราวกับแสงสว่างส่องลงมาในจิตใจที่มืดมิดของอานนท์ เขาดีใจจนตาเป็นประกาย "จริงเหรอที่รัก! จริงเหรอ!?" ความหวัง ที่เคยดับมอดไปพลันถูกจุดขึ้นมาอีกครั้ง ใบหน้าของเขาดูสดใสขึ้นอย่างเห็นได้ชัด
"หนูไม่แน่ใจนะคะ...แต่หนูรู้สึกว่า...ลูกของ
