Austeja
"Maraming salamat, Ate! Kuya!" Naiiyak na sabi ni Mama sabay yakap at halik sa kapatid. Kaagad rin namang gumanti ng yumakap sa kanya si Tita Elizabeth.
"At least ito, sarili niyo na. Wala na kayong landlord na iintindihin," ani tita habang hinahaplos ang buhok ng nanay ko.
Kinagat ko ang ibabang labi ko para mapigilan ang pag-iyak dahil sa tuwa.
Sino nga ba ang hindi maiiyak? Ang buong akala namin kaninang sabihin nila na nahanapan na kami ni Zigger ng malilipatan, apartment lang. Hindi namin in-expect na bahay talaga--na bago naming titirahan.
At hindi lang siya basta bahay lang dahil kompleto na ito sa mga gamit. Ang bibilis nilang magsi-kilos. Tatlong araw pa lang ang lumilipas noong mapag-usapan ang tungkol sa apartment, pero ngayon ay mayroon na kaming bahay na masasabi
