เขี้ยว( เล็บ ) มาเฟีย

หัวใจเต้นแรง

ตอนเช้าวันใหม่ของวันเสาร์

เบวินยังนั่งทำงานในห้องทำงานของชาร์ลที่สนามเเข่งรถอยู่เลย งานของเธอยังไม่เสร็จแต่ก็เสร็จกำหนดส่งวันจันทร์ เธอออกแบบได้เรียบร้อยทุกอย่างรอแค่ตรวจสอบความเรียบร้อยและส่งอีเมลไปให้ทางแบรนด์เท่านั้น มือเล็กยังถือแก้วกาแฟดำนิ่งๆ ตากลมโตยังจ้องหน้าแม็คบุ๊กอยู่ตลอดเวลา เบวินมองดูนาฬิกาที่ตัวเองออกมาแบบ คริสตัลสีดำหน้าปัดสีทองเหมือนเขี้ยวเสือ ด้านในเป็นพชรสีน้ำเงินเหมือนดวงตาเสือ เข็มนาฬิกาสีดำคริสตัล หน้าปัดเป็นสามมิติ

" น้องเบครับนี้นอนที่นี่เหรอครับ?" ชาร์ลเดินเข้ามาในห้องทำงานของเขา เขาแทบพูดอะไรไม่ออกเพราะสิ่งแรกที่เขาเปิดประตูเข้ามาเห็นคือคนตัวเล็กนั่งทำงานอยู่โซฟา เขาคงเรียกว่านอนไม่ได้ คงต้องเรียกว่าทำงานที่นี่ทั้งคืนแล้ว เพราะชุดเดิมทุกอย่างของเมื่อวานยังอยู่บนร่างกายของคนตัวเล็ก

" เบวินต้องเร่งงานค่ะ เสร็จแล้วด้วย คริๆๆ พี่ชาร์ลมาดูสิค่ะ" เบวินบอกคนตัวโตที่เอาแต่จ้องมองเธอด้วยความเป็นห่วงไม่วางตาเลย ชาร์ลอยากเป็นมากกว่านี้กับเบวิน อยากเป็นคนดูแลเธอตลอดไปเขาสัญญาเลยว่าขนมปังหรือว่าสารอาหารทุกอย่างจะต้องอยู่ในร่างกายของเธอครบทุกห้าหมู่ ชาร์ลเดินเข้ามาดูงานออกแบบของคนตัวเล็กพลางยิ้ม เขาจองไม่ทันเลยนาฬิการุ่นนี้เพราะมีสิบเรือนในโลก

" สวยครับ อีกนานไหมครับที่จะออกขาย?" ชาร์ลถามคนตัวเล็กที่เอาแต่จ้องมองหน้าจอไม่ยอมละสายตามามองสบตาเขาเลย เบวินถอนหายใจแรงๆ

" เสร็จแล้วค่ะ เบวินไม่ทราบค่ะว่าเปิดขายตอนไหน เราไปหาอะไรทานกันด้านนอกดีกว่านะคะ ตอนเย็นฉลองการแข่งขันที่เบชนะแล้วเดือนหน้าเบจะคว้าแชมป์อีกครั้งค่ะ คริๆๆๆ" เบวินบอกคนตัวโตด้วยประโยคที่ยาวที่สุด เพื่อให้ชาร์ลเข้าใจรอบเดียว เพราะชาร์ลจะไม่ต้องเป็นห่วงเธอและถามเธออีก ชาร์ลมองหน้าคนตัวเล็กแล้วถอนหายใจ เบวินรู้สึกปวดท้องนิดๆแต่เธอไม่แสดงสีหน้าออกมา ' เบมียาหมอคริส เบไม่กลัวแกหรอก' เบวินพลางคิดในใจ เพราะเธอรู้ว่าคงปวดโรคกระเพาะแหละ

" ครับ งั้นเราไปกันเถอะครับ" ชาร์ลตอบคนตัวเล็กสั้นๆทำหน้าเศร้า แต่เบวินยังเงียบจ้องหน้าจอนิ่งๆอยู่ยังไม่ขยับตัวไปไหน ทั้งสองคนทำงานของตัวเองจนเวลาล่วงเลยมาเที่ยงตรงเป๊ะ เบวินยิ้มออกมา เพราะเธอตรวจงานเสร็จแล้วหลายรอบแล้วเพื่อความแน่ใจว่าไม่มีปัญหาอะไรอีกเเละเธอได้ส่งแบบไปที่ทางแบรนด์เรียบร้อยแล้ว อีกครั้งเพื่อให้ทางแบรนด์ตัดสินใจเลือก เบวินยกแก้วกาแฟขึ้่นาดื่มในรอบสุดท้าย

ตุบ! แผ่นหลังเล็กเอนลงพิงโซฟาด้านหลังเสียงดัง โดยเธอไม่รู้สึกเจ็บเลยแต่รู้สึกสบายมากๆ มือเล็กยกขึ้นมาเหนือศีรษะเพื่อช่วยคลายความเมื่อยล้าตามร่างกาย

" เสร็จแล้ว!!!!! วู้วๆๆๆๆๆ" เบวินพูดออกมาเสียงดังด้วยความดีใจ รอยยิ้มดีใจที่ใบหน้าเต็มไปหมด ชาร์ลเงยหน้าขึ้นมามองแล้วยิ้มด้วยความดีใจ

" เราไปทานข้าวกันได้แล้วใช่ไหมครับที่รัก" ชาร์ลถามคนตัวเล็กที่ดันตัวลุกขึ้นยืนจากโซฟาแล้วบิดขี้เกียจไล่ความเมื่อยล้าตามร่างกาย เขารอเธอตั้งแต่บอกว่าทำเสร็จแล้วแต่เธอไม่ยอมลุกจากโซฟาเลย เขาเลยเดินไปนั่งทำงานเป็นเพื่อนเธอไม่อยากรบกวน

" ค่ะ " ด้วยใบหน้ายิ้มแย้มแจ่มใส เธอลืมเรื่องเมื่อคืนไปหมดว่าเสียใจนิดๆ แต่เธอได้เห็นกับตาเเล้วว่าทั้งสองคนยังรักกันดีไม่สามารถมีใครแทรกระหว่างกลางทั้งสองคนได้ แค่นี้เธอก็ดีใจแล้วเธอจะได้ไม่ต้องคิดมากอีก ถึงซีลันดาจะไม่ตอบข้อความของเธอหรือหันมาพูดหรือคุยกับเธอ แต่เธอดูออกว่าเพื่อนของเธอไม่ได้โกรธเธอแล้ว เเค่นี้เธอก็ดีใจแล้วเธอไม่ขออะไรแล้ว

ห้างดัง

เบวินและชาร์ลเดินเล่นห้างอย่างสนุกเพลิดเพลินโดยเธอไม่ได้สนใจมองคนรอบข้างเลย เธอมีความสุขในตอนนี้ก็พอถึงแม้กลับไปบ้านที่เธออาศัยอยู่จะโดนพูดทำร้ายจิตใจเธอก็พร้อมรับกับมัน

" อิ่มจังตังค์อยู่ครบ คริๆๆๆ" เบวินพูดออกมาด้วยความดีใจ เพราะเธอไม่ได้จ่ายสักบาทกับอาหารราคาแพง

" เรามาเดินเล่นแบบนี้บ่อยๆก็ได้นะครับ ถ้ามันทำให้น้องเบมีรอยยิ้มและอิ่มท้อง พี่ยอมครับ" ชาร์ลหรี่ตาลงมองคนตัวเล็กที่เดินเคียงข้างเขาอยู่ เบวินยิ้มที่มุมปากชอบใจ

" ค่ะ เดี๋ยวเบจะเริ่มพิจารณาพี่ชาร์ลแล้วกันนะคะ " เบวินพูดออกมาน้ำเสียงที่จริงจัง เธอจะลองเปิดใจรับสิ่งที่ดีๆเข้ามาในชีวิตของเธอดีกว่า คนที่พร้อมดูแลเธอตลอดเหมือนที่แด๊ดและมัมดูแลกันและกัน เธอคิดว่าการเริ่มรักใคร สักคนไม่น่าจะยาก เพราะชาร์ลคือคนที่ดีที่สุด

" พี่ว่าเราเป็นพี่น้องแบบนี้ดีกว่านะครับ " ชาร์ลพูดออกมาเสียงเรียบ ที่จริงเขาก็ดีใจกับคำพูดของเธอ แต่ถ้าแววตาของเธอมีความสุขไปด้วยเขาพร้อมเปิดรับเธอ แต่เเววตาของคนตัวเล็กดูเศร้าตลอดเวลา ขนาดทำงานเขายังมองเห็นเลยว่ามันเศร้ามากๆ ไม่งั้นเบวินจะไม่ทำงานออกแบบนานขนาดนี้หรอกปกติงานออกแบบของเธอเสร็จเร็วมากๆ ทั้งสองคนพูดคุยกันเดินดูของกันเพลิดเพลิน เสียงหัวเราะคิกคัก

ตุบ! จู่ๆก็เบวินก็โดนชนเข้าที่ต้นขาเรียว ร่างเล็กที่ชนเธอล้มหงายหลังก้นจ้ำเบ้า

" อุ๊ย! น้องทรัสเจ็บก้นจังเลย" เสียงเด็กชายร้องออกมาเสียงดัง พร้อมกับบ่นพึมพำ หน้าใบหน้าจิ้มลิ้มเริ่มเศร้าสลดลง

" เจ็บตรงไหนครับบอกพี่สิ" เบวินรีบเดินเข้าไปหาหนูน้อยที่เรียกชื่อตัวเองว่าน้องทรัส เบวินนั่งย่องๆลงข้างๆหนูน้อยทันที มือเล็กยื่นไปจับดูตามร่างกายของหนูน้อย

" น้องทรัสเจ็บก้นครับ" หนูน้อยที่ชอบเรียกชื่อตัวเองแทนตัวตลอดเวลาพูดขึ้น พลางหันมามองหน้าผู้หญิงที่น้ำเสียงไพเราะ ใจดี เหมือนมัม แด๊ด พี่เต็ม ลุงซาร์ ลุงดรูว์ส หัวใจดวงน๊อยน้อยเต้นแรงโครมครามแทบทะลุออกมาด้านนอก ใบหน้าจิ้มลิ้มแดงมากๆ ดวงตากลมโตเบิกกว้างจ้องมองการกระทำของเบวินตลอดเวลา

" เจ็บก้นเหรอครับ ไหนขอพี่เบดูสิครับตรงไหนเอ๋ย" เบวินเอ่ยพูดออกมาเสียงอ่อนโยน เหมือนที่เธอชอบใช้กับหลานสาวบ่อยๆ มือเล็กช่วยพยุงร่างป้อมๆขึ้นมาจากพื้น เบวินมองสำรวจที่ก้นงอนของคนตัวเล็ก

" อุ๊ย! ไม่ครับน้องทรัสไม่เจ็บแล้ว น้องทรัสหายแล้วครับ" หนูน้อยรีบพูดออกมาทันที พร้อมกับรีบหันหลังหลบเบวินทันที

" น้องทรัสลูก" เสียงผู้หญิงที่ดังมาจากทางด้านหลังของหนูน้อย เบวินเงยหน้าขึ้นไปมองตามเสียงเรียกเพราะน้ำเสียงคุ้นๆ เพียงแค่เบวินเห็นหน้าเธอก็ยิ้มให้ เพราะผู้หญิงคนนี้เธอเคยเอายาหอมให้ตอนนั้นเธอตามแด๊ดกายมาขอบคุณดรูว์สที่ช่วยชีวิตแด๊ดของเธอเอาไว้ เธอเลยได้รู้จักโดยบังเอิญเพราะวันหนึ่งได้มาหาดรูว์ส เบวินยิ้มให้วันหนึ่งเล็กน้อย

" มัมครับ " หนูน้อยเรียกวันหนึ่งเสียงเล็กสดใส วันหนึ่งเดินเข้ามาหาลูกชายตัวดีและหันมายิ้มให้เบวิน เพราะลูกชายรีบเดินมาหาฟารอยน์ที่อยู่ร้านไอติมข้างร้านกาแฟ เธอก็ยุ่งกับลูกสาวตัวน้อยที่ต้องเปลี่ยนผ้าอ้อมในห้องน้ำ และยังหิวนมร้องไห้อยู่ในรถเข็นเด็กหลังจากเปลี่ยนผ้าเสร็จแล้วเลยตามลูกชายไม่ทัน

" สวัสดีค่ะคุณวันหนึ่ง " เบวินกล่าวทักทาย วันหนึ่งยิ้มให้อย่าเป็นมิตร

" สวัสดีค่ะคุณเบวิน" วันหนึ่งกล่าวทักทาย ชาร์ลมองหน้าทั้งสองสาวและเด็กชายตัวน้อยเงียบ ทั้งเบวินและวันหนึ่งพูดคุยกันสักพักก็ต้องแยกย้ายกัน เพราะหนูน้อยกลัวไอติมที่แด๊ดสั่งไว้จะละลายหมด แต่ในใจก็เสียด๊ายยยเสียดายที่ไม่ได้อยู่คุยต่อกับสาวสวยที่หนูน้อยได้พบเจอ แถมยังทำให้หัวใจดวงน๊อยน้อยเต้นแรงด้วย เบวินและชาร์ลเดินแยกออกไปจากวันหนึ่งและน้องทรัสทันที หนูน้อยมองตามหลังเบวินนิ่งๆ

" มัมครับ น้องทรัสหัวใจเต้นแรงมากๆเลยครับ" หนูน้อยเงยหน้าขึ้นมามองหน้ามัมแล้วพูดออกมาน้ำเสียงสั่นเทานิดหน่อย มือป้อมๆยกขึ้นมาทาบที่หน้าอกด้านซ้ายของตัวเอง วันหนึ่งนั่งลงย่องๆตรงหน้าลูกชายพลางยิ้มเอ็นดู

" เเรงจริงเหรอลูก" วันหนึ่งถามลูกชายพลางเอียงหูเข้าไปใกล้ๆเพื่อฟังเสียงเต้นของหัวใจลูกชาย วันหนึ่งยิ้มที่หวานพลางเงยหน้าขึ้นมามองสบตาหนูน้อยที่หัวใจเต็มแรงไม่หยุด หนูน้อยยืนนิ่งมองหน้ามัมเพื่อรอคำตอบ

" เเรงจริงๆด้วยครับ" วันหนึ่งบอกลูกชาย น้องทรัสยิ้มที่ปากเล็กกว้าง เพราะมัมกับแด๊ดเคยบอกว่าถ้าหัวใจเต้นแรงนั้นหมายความว่าตื่นเต้นและมีความรู้สึกพิเศษบางอย่างเป็นพิเศษให้กับคนๆนั้น

" น้องทรัสชอบพี่เบครับ" หนูน้อยพูดออกมาแบบไม่ต้องลังเลอะไรเลย เพราะเด็กชอบก็ชอบเลยเกลียดก็เกลียดเลย เด็กไม่พูดโกหก วันหนึ่งได้ยินแล้วยิ้มเอ็นดู เพราะลูกชายมีความรักแต่วัยเด็กเกินไป

" แต่พี่เบมีแฟนแล้วนะครับ น้องทรัสไม่เห็นเหรอลูก" วันหนึ่งบอกลูกชายให้เข้าใจ น้องทรัสส่ายหน้าเล็กน้อย แต่ยังไม่ได้พูดอะไรน้องสาวที่นอนในรถเข็นเด็กก็ร้องอีกครั้ง วันหนึ่งรีบอุ้มขึ้นมาพอดีกับฟารอยน์เดินเข้ามาช่วยเธอ เพราะเขารอที่ร้านไอติมนานเลยคิดว่าสามแม่ลูกมีเรื่อง เขาเลยเดินตามออกมาดู

บ้านดรูว์ส

" เบวิน!" ดรูว์สเค้นเสียงรอดไรฟันออกมาด้วยความเดือดดาลด้านใน เขารอเธอทั้งคืนแต่ไร้ร่องรอยของคนตัวเล็กที่จะเข้ามาในห้องนอน เขาถึงกับโทรสั่งให้บัสเตอร์ส่งลูกน้องตามหาคนตัวเล็ก

ติ่งๆๆๆ เสียงข้อความโทรศัพท์ของเขาดังขึ้น มือหนารีบยื่นไปหยิบมาเปิดดูทันที ดรูว์สเห็นรูปที่เบวินเดินเคียงข้างกับชาร์ลและมีรอยยิ้มหวานเยิ้มให้กัน เขายิ้มเดือดดาล อิจฉา หลากหลายอารมณ์ที่มันบังคับหรือห้ามไม่อยู่อย่างบอกไม่ถูก

" เบวิน!" ดรูว์สเค้นเสียงรอดไรฟันเรียกชื่อคนตัวเล็กเสียงเยือกเย็นตลอดเวลา เขาไม่รู้เป็นอะไรไม่พอใจมากๆในตอนนี้ เพียงแค่คนตัวเล็กเดินกับผู้ชาย มันมีอารมณ์อยากฆ่าคนขึ้นมาอยากระบายอารมณ์ที่มีทิ้งให้หมดเลย

" เราจะได้เห็นดีกันเบวิน!" ดรูว์สจ้องมองรูปถ่ายผ่านโทรศัพท์แล้วเค้นเเสียงรอดไรันออกมาเยือกเย็น ถ้าคนอื่นได้ยินต้องกลัวถึงกับขนลุกขนพองเเน่ๆเลย แต่เขาอยู่ในห้องนอนคนเดียวไม่ยอมออกไปไหน เขากำลังอยู่รอคนตัวเล็กที่กล้าไม่กลับมานอนห้อง

" เบวิน!ๆๆ" ดรูว์สเค้นเสียงรอดไรฟันออกมาเยือกเย็น พลางขบกรามแน่นๆ มือหนากำโทรศัพท์แทบพัง อารมณ์ด้านในเดือดดาล