เขี้ยว( เล็บ ) มาเฟีย

โนสนโนแคร์

สนามแข่งรถชาร์ล

ตอนนี้เป็นเวลาเที่ยงวันแล้ว แต่เบวินยังนั่งทำงานจนหลังแข็งไม่ขยับตัวไปไหนเลย นอกจานั่งดื่มกาแฟอย่างเดียว จนตอนนี้แก้วกาแฟร้อนเกือบจะล้นโต๊ะทำงานโต๊ะเล็กของเธอเเล้ว ชาร์ลที่นั่งเคลียร์งานอยู่เงยหน้าขึ้นมามองคนตัวเล็กเป็นระยะๆ เพราะเขาเป็นห่วงเธอมากๆ

" อืมๆๆๆๆ" เบวินร้องออกมาในลำคอเล็ก เพราะมือเล็กยื่นไปหยิบแก้วกาแฟมาดื่มแต่กับได้แก้วนมมาดื่มแทน ชาร์ลกลั้นขำ พลางส่ายหน้า เพราะเขาคิดอยู่แล้วว่าเบวินจะต้องร้องแบบนี้ออกมา ชาร์ลรีบก้มหน้าลงทำงานต่อไป เขาแกล้งทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้

" พี่ชาร์ล พี่แกล้งเบเหรอคะ" เบวินกลืนนมลงไปพร้อมหันมามองหน้าคนตัวโตที่นั่งก้มหน้าทำงานอยู่ ชาร์ลเงยหน้าขึ้นมาพลางทำหน้างงงวยไม่รู้ไม่ชี้ เบวินส่ายหน้าเล็กน้อย

" พี่แกล้งอะไรล่ะครับ " ชาร์ลแกล้งพูดออกมาพลางชะเง้อคอมองแก้วกาแฟร้อนบนโต๊ะทำงานเบวินเเล้วส่ายหน้า

" เราออกไปทานข้าวกันเถอะพี่หิวแล้ว " ชาร์ลชวนคนตัวเล็กทันที เพราะนี้การใกล้เลยเวลาอาหารมาเที่ยงแล้ว เบวินส่ายหน้าเล็กน้อย

" เบไม่หิวค่ะ พี่ชาร์ลไปเลยนะคะ" เบวินบอกกับชาร์ล เพราะเวลาทำงานเธอต้องทำให้เต็มที่ ทำให้เสร็จแล้วตรวจสอบให้ละเอียด และงานนี้คือเธอได้งานสำคัญมากมีคนเสนองานให้เธอออกแบบนาฬิกาเรือนหรูที่มีสิบเรือนในโลก ซึ่งเธอคำนวนแล้วต้องใช้เวลาสามถึงสี่วันหรืออาทิตย์หนึ่งถึงจะเสร็จ และเธอคิดว่าจะไม่กลับบ้าน เธอจะนอนที่สนามแข่งรถของชาร์ลเลย ชาร์ลได้ยินแล้วส่ายหน้าเล็กน้อย เพราะเขารู้ว่าเบวินทำงานคือทำงาน เบวินทำงานหามรุ่งหามค่ำบ่อยๆ จนแด๊ดกายบ่นหลายต่อหลายครั้งแล้ว

" ถ้าน้องเบไม่ทานพี่ก็ไม่ทานครับ น้องเบอดพี่ก็อดครับ" ชาร์ลพูดออกมา เพราะเขาไม่อยากให้เธอต้องอดเดี๋ยวเป็นโรคเพาะขึ้นมาเเล้วเขาคงเจ็บปวดใจน่าดู เพราะเขารู้ว่าการปวดท้องที่เป็นโรคนี้มันทรมานมากแค่ไหน เบวินเงยหน้าขึ้นมาสบตาชาร์ลที่เขาทำหน้าเว้าวอนขอร้องเธออยู่ เบวินถอนหายใจแรงๆ

" ไม่ค่ะ พี่ชาร์ลหิวก็ไปเลยค่ะ" เบวินตอบปฏิเสธทันที พลางก้มหน้าลงทำงานต่อไป ชาร์ลถอนหายใจแรงๆ เขารู้ว่าเบวินใจแข็งมาแค่ไหน แต่เขาก็แค่อยากลองชวนเผื่อใบหน้าหล่อๆของเขาที่ทำท่าทางออดอ้อนเธอๆจะได้ใจอ่อนบ้าง

" รถที่เบยืมพี่ชาร์ลได้วันนี้ไหมคะ ?" เบวินถามคนตัวโตที่มองหน้าเธอไม่กระพริบตาเลย ชาร์ลถอนหายใจแรงๆ เขาสงสัยแต่ไม่กล้าถามคนตัวเล็กว่าพักที่ไหนมาทำอะไรที่นี่ แต่เพราะเขากลัวคนตัวเล็กลำบากใจเขาเลยเงียบ เพราะถึงเวลาเบวินพร้อมเมื่อไหร่เธอคงบอกเขาเอง แต่เขาสงสัยและสงสารเบวินเพราะเเววตาเมื่อเช้าของเบวินดูเศร้ามากๆเลย

" พี่ให้เด็กขับมาให้แล้ว ตอนนี้อยู่ด้านล่างแล้วครับ" ชาร์ลบอกให้คนตัวเล็กให้เข้าใจ เบวินพยักหน้ารับสายตายังอยู่ที่หน้าจอแม็คบุ๊กอยู่เลย ชาร์ลส่ายหน้าเล็กน้อย

" พี่ชาร์ลบอกเด็กเอากาแฟมาให้เบวินอีกสักแก้วหน่อยนะคะ" เบวินบอกคนตัวโตที่ยังมองหน้าของเธออยู่ ชาร์ลส่ายหน้าเล็กน้อย เขาอยากปฏิเสธคนตัวโตเล็กแต่เขาไม่กล้าขัดใจ เขากลัวคนตัวเล็กเสียใจ ชาร์ลกดโทรศัพท์สั่งเด็กเอากาแฟดำมาให้เบวินทันที

" พรุ่งนี้สนามเเข่งของพี่มีแข่งขัน อยากลงแก้คลายเครียดไหมครับน้องเบ?" ชาร์ลถามคนตัวเล็กที่ยังก้มหน้าทำงานไม่สนใจจะมองหน้าเขาอยู่ เบวินเงยหน้าขึ้นมามองสบตากับชาร์ลพร้อมทำท่าทางคิดหนัก เพราะถ้าเธอลงแข่งขันต้องใช้เวลาทั้งวันแน่ๆเลย และเธอต้องทำงานตอนกลางคืนทั้งคืนและทั้งวัน เพื่องานจะได้เสร็จทันเวลาที่เธอคิดเอาไว้

" เท่าไรคะ เดิมพัน" เบวินถามด้วยความสงสัย เพราะเธออยากรู้ว่าเงินเดิมพันจะเยอะเท่ากับที่เธอจะเสียเวลากับการต้องทำงานหามรุ่งหามค่ำไหม ชาร์ลยิ้มที่มุมปากเพราะเขาได้ทำให้คนตัวเล็กหายเครียดบ้างนิดหน่อยก็ยังดี

" 4 ล้านดอลล่าร์ครับ " ชาร์ลตอบเพื่อให้คนตัวเล็กให้ตาโต เพราะเงินเดิมพันจริงๆอยู่แค่ 3 ล้านดอลล่าร์เท่านั้น เขายอมเอาเงินตัวเองให้คนตัวเล็กเอง เธอจะได้สบายใจ เสร็จจากแข่งขันต้องเลี้ยงฉลอง และคนคอแข็งอย่างเบวินต้องเอาให้ถึงที่สุด เบวินยิ้มดีใจ พลางใช้ความคิดบางอย่าง เพราะเธอรู้ดีว่าหลังแข่งขันต้องมีเลี้ยงฉลองแน่นอน

" แต่ฉลองเบต้องติดไว้ก่อนนะคะ เพราะเบามีงานต้องเคลียร์ เสร็จงานแล้วเบจัดเต็มค่ะ" เบวินรีบพูดออกตัวก่อน เพราะเธอรู้ดีว่าชาร์ลคิดอะไรอยู่ ชาร์ลถอนหายใจแรงๆ พลางทำหน้าเซ็งเพราะคิดว่าคนตัวเล็กจะฉลองหลังเเข่งขันเสร็จแต่กับติดไว้นี้ ชาร์ลยักไหล่ให้เล็กน้อย

" ได้ครับ งั้นเราออกไปทานข้าวกันดีกว่านะครับ" ชาร์ลยังไม่วายเป็นห่วงคนตัวเล็ก

" ไม่ค่ะ" เบวินตอบสั้นๆ พลางก้มทำงานต่อ

บ้านดรูว์ส

เบวินขับรถสปอร์ตที่ชาร์ลให้เธอยืมมาใช้งานเข้ามาในบ้าน เธอขับไปที่โรงรถแต่ที่จอดเต็ม เบวินถอนหายใจแรงๆ พลางถอยรถออกมาด้านนอกโรงรถเล็กน้อย เท้าเล็กก้าวลงจากรถพร้อมกับกระเป๋าแม็คบุ๊กสะพายข้าง ขวดกาแฟสองขวดและแก้วประจำของเธอ มือเล็กอีกข้างถือแก้วกาแฟและกาน้ำร้อนที่เสียบปลั๊ก เธอพลางยกนาฬิกาขึ้นมาดูเวลา นาฬิกาเรือนนี้เป็นนาฬิกาที่เธอออกแบบเองถึงมันจะดูธรรมดามากๆ แต่เพราะมีเรือนเดียวในโลกเธอออกแบบเอง เบวินถึงได้ภูมิใจใส่มันตลอดเวลา

" หกโมงเย็นแล้ว" เบวินมองเวลา พลางเดินเข้าไปในบ้าน เธอเดินขึ้นไปชั้นบนทันที โดยเธอไม่ได้คิดจะแวะที่ห้องอาหารเลย เธอคิดว่ามันไม่จำเป็นสำหรับครอบครัวของดรูว์ส เพราะเธอคิดเอาไว้แล้วว่าเธอจะไม่สนิทสนมกับคนในบ้านของดรูว์สเด็ดขาด เดี๋ยวตอนจากกันทุกคนในบ้านจะได้ไม่ต้องมาผูกพันกับเธอ เธออยากให้ทุกรักซีลันดาคนที่จะเข้าเข้ามาอยู่จริงๆดีกว่า

" เฮ๊ย..เหนื่อยจัง" เบวินพูดออกมาคนเดียวพลางวางข้าวของของเธอไว้ที่มุมโซฟาเล็กๆใกล้ระเบียงเสร็จเเล้วเบวินรีบเดินเข้าไปในห้องน้ำทันที เพื่ออาบน้ำชำระล้างร่างกายของตัวเอง เบวินยืนอาบน้ำสบายๆ พลางคิดถึงซีลันดา เธอรู้สึกเป็นห่วงซีลันดามากๆ เพราะซีลันดาไม่ยอมตอบข้อความของเธอและไม่ยอมโทรกับมาเลย แต่สักวันซีลันดาจะรู้ว่าเธอไม่ได้แย่งคนรักของเธอ ซึ่งเธอคิดว่ามันไม่ยากเลยเพราะถึงตอนนั้นเธอแสดงออกให้เพื่อนเห็น และเพื่อนต้องเข้าใจเธอมากๆแน่นอนเลย

" แกต้องรีบถอยนะเบวิน" เบวินพูดพึมพำท่ามกลางสายน้ำที่ไหลลงมาสู่ร่างกาย มือเล็กยื่นไปกดสบู่มาถูตามร่างกายเสร็จแล้วเบวินเดินออกจากห้องอาบน้ำมา มือเล็กยื่นไปหยิบชุดคลุมอาบน้ำมาสวมใส่ มือเล็กหยิบผ้าเช็ดตัวมาเช็ดผม เบวินเดินออกไปนอกห้องน้ำ แต่เธอต้องชะงักเท้า เพราะสายตาของเธอเหลือบไปเห็นดรูว์สที่ยืนอยู่กลางห้อง ด้วยใบหน้าหล่อดูนิ่งเฉยมากๆ แต่เบวินแกล้งทำเป็นไม่สนใจ

" หึหึ อิ่มแล้วสิท่าถึงได้มาบ้านได้" ดรูว์สพูดออกมาเหยียด พร้อมแสยะยิ้มที่มุมปาก เบวินถอนหายใจกรอกตามองบนพลางหันหน้ามายิ้มหวานให้คนตัวโตไม่แคร์

" ค่ะ อิ่มมากๆ" เธอตอบแบบไม่กลัวคนตัวโตที่ยืนจังก้าอยู่กลางห้อง ถึงแม้สายตาของดรูว์สในตอนนี้จะมองเธอด้วยสายตาที่ดูถูกดูแคลนก็ตาม ดรูว์สส่ายหน้าเล็กน้อยพลางปากคว่ำ ได้ทั้งรถสปอร์ตมาแทนนี้น่ะ

" นึกว่าจะไม่เน่าใน ที่ไหนได้ หึหึ" คนตัวโตพูดออกมากแบบไม่ถนอมน้ำใจ เบวินถึงกับจุกกับคำพูดของคนตัวโต เธอรู้สึกแน่นที่ลำคอ เหมือนมีอะไรคาที่ลำคอเล็กของเธอ เบวินยักไหล่ให้ พลางแสยะยิ้ม

" ค่ะ ถึงฉันจะเน่าใน แต่ฉันบอกไว้เลยว่าฉันเลือกคน" เบวินพยายามกลืนสิ่งที่มันอุดอยู่ที่ลำคอลงไป พร้อมกับพยายามพูดออกมาให้เสียงปกติดีๆ พร้อมกับหมุนตัวนั่งลงบนเก้าอี้โต๊ะเครื่องแป้ง แล้วมองคนตัวโตผ่านกระจกแบบไม่กลัว ดรูว์สกำมือหนาเข้าหากันแน่นๆ พร้อมขบกราม

" อย่ารีบท้องก่อนล่ะ เดี๋ยวแด๊ดและมัมของฉันจะคิดว่าเป็นหลานของพวกท่าน " ดรูว์สพูดออกมาด้วยความหมั่นไส้และเกลียดชังที่คนตัวเล็กไม่กลัวเขาเลย เพราะยิ่งนับวันเบวินยิ่งปากเก่งจนน่าสั่งสอนให้เข็ดหลาบ เบวินได้ยินถึงกับก้มมองดูกระปุกครีมในมือเล็กเพื่อซ่อนสายตาที่เจ็บปวดเอาไว้ เธอค่อยๆสูดเอาอากาศเข้าปอดลึกๆเบาๆเพื่อไม่ให้คนตัวโตรู้ว่าเธอรู้สึกอย่างไง พอตั้งสติได้เธอก็เงยหน้าขึ้นมามองสบตาของดรูว์สอีกครั้งพร้อมแสยะยิ้มไม่แคร์

" ยาคุมฉันมีค่ะ ถุงยางก็มี ขอบคุณที่เป็นห่วงกันนะคะ " เบวินกลั้นใจพูดออกให้ดรูว์สเจ็บใจเล่นๆ ดรูว์สได้ยินถึงกับอารมณ์เดือดด้านใน มือหนากำเข้ากันแน่นๆกันเดิม เบวินทาครีมต่อโดยไม่ได้สนใจคนตัวโตด้านหลังเลย จนดรูว์สเดินผ่านเข้าไปในห้องน้ำ เบวินถอนหายใจออกมาเบาๆ

" เดี๋ยวมันก็ผ่านไปเบวิน แกอย่าสนใจคำพูดไม่มีราคาของเขาเลย " เบวินพูดออกมาคนเดียว พลางเดินเข้าไปที่ห้องแต่งตัว เพราะเย็นนี้เธอต้องทำงานทั้งคืน แถมขอทุกอย่างที่เธอต้องการเธอเอาขึ้นมาด้วยหมดเเล้ว.