ดังนั้นเลยเลิกคร่ำครวญและฝึกใช้ชีวิตอย่างคนตาบอดให้ชิน จนกระทั่งตอนนี้ฉันทำอะไรหลายอย่างได้สะดวกมากขึ้น ก๊อกน้ำทองเหลืองเงาวับถูกหมุนปิดจนสายน้ำหยุดไหล ฉันหันไปคว้าผ้าเช็ดตัวสีขาวสะอาดที่ฝั่งตรงข้ามมาเช็ดผิวกายให้หมาด ก่อนจะเดินไปหยุดชุดนอนสีขาวตัวโปรดมาสวมใส่ให้เรียบร้อย
พอเปิดประตูห้องน้ำออกมา กลิ่นหอมของอาหารก็ลอยแตะจมูกทันที เสียงก๊อกแก็กตรงโซฟาเรียกฉันให้เดินเข้าไปใกล้...ยิ่งใกล้ท้องไส้ก็เริ่มปั่นป่วนเพราะความหิว
“หอมจัง”ฉันยืนสูดกลิ่นอยู่ข้างหน้าโซฟาสีขาวตัวใหญ่ มันเป็นกลิ่นอาหารที่ฉันทำไว้เมื่อเช้า
“นั่งลงแล้วกินซะ” เฟิงดันตัวฉันเบาๆ เพื่อพาไปนั่งบนโซฟา ฉันพบว่าจานข้าวถูกเตรียมไว้ตรงหน้าเรียบร้อยแล้ว เมื่อจับช้อนได้ก็รีบตักข้าเข้าปากด้วยความหิว
แต่ก็เอื้อมช้อนไปสัมผัสกับจานอาหารอย่างระมัดระวัง คิดว่าคงมีพลาดบ้างแต่เปล่าเลย น่าแปลกมากที่ฉันตักโดนพวกมันทุกครั้ง รู้ตัวว่าไม่ได้แม่น
