Sense Wicked ร่ายรักสัมผัสลวง

บทที่2

ผมลุกขึ้นเหยียดตัวเต็มความสูงแล้วก้าวเข้าไปในห้อง ทันทีที่เปิดเข้าไปกลิ่นแอลกอฮอล์ฉุนกึกผสมน้ำสะอาดปะทะจมูกอย่างจัง ผมมองตรงไปยังเตียงผู้ป่วย มีพยาบาลหญิงสองสามคนยืนล้อมรอบคอยจับหงส์ที่กำลังสติแตกให้สงบลง พวกเธอหลีกทางให้เมื่อผมมาหยุดอยู่ตรงหน้า ดวงตาของหงส์แดงก่ำมีหยาดน้ำพร่างพราวทั่วใบหน้า ผมจ้องลึกลงไปในดวงตาในขณะที่เธอมองไปข้างหน้าอย่างเลื่อนลอย

ผมยิ้มเย็นพอใจกับสิ่งที่ได้เห็นตรงหน้า หงส์กำลังสิ้นหวังและเจ็บปวดเพราะตอนนี้เธอกลายเป็น ‘คนตาบอด’ มันคงยากที่จะทำใจ ชีวิตคุณหนูที่เคยเลิศหรูพังทลายลงในค่ำคืนเดียว ผมมองเธอด้วยแววตาว่างเปล่า อย่าได้ถามถึงความสงสาร ความรู้สึกพวกนี้มันไม่เคยมีอยู่ในตัวผมหรอก

หมับ

“คะ... ใคร!” เธอร้องขึ้นอย่างตกใจ เมื่อโดนข้อนิ้วแข็งของผมบีบรัดรอบต้นแขน

"อี้เฟิง เรียกเฟิงเฉย ๆ ก็พอ" ผมแนะนำตัวพอเป็นพิธี เธอไม่ได้อยู่ในฐานะที่จะต้องพุดคุยอะไรมากมายนัก

ชื่อของผมคือ ‘เฟิง’ เป็นคนธรรมดาที่ใช้ชีวิตไปเรื่อยเปื่อยมายี่สิบสี่ปี อาชีพของผมคือนักต้มตุ๋น หลอกเงินนักท่องเที่ยวไปวัน ๆ ผมอาศัยอยู่กับ ‘อาหนิง’ มาตั้งแต่จำความได้ เธอไม่ใช่ญาติพี่น้องและเราไม่ได้ข้องเกี่ยวกันทางสายเลือด ดังนั้นเธอจึงเลี้ยงผมมาแบบตามมีตามเกิด

ถ้าจะถามถึงพ่อแม่ละก็... ผมเองก็ไม่รู้เหมือนกัน ผมเป็นแค่เด็กกำพร้าที่โตมากับความเน่าเหม็นของสังคมในไทเป อาหนิงสอนให้ผมเป็นขโมยตั้งแต่ห้าขวบ หึ... น่าแปลกที่ผมทำได้ดีเกินคาด ผมถูกพาเข้าองค์กรธุรกิจมืด Under.G ตั้งแต่อายุสิบสี่

คนทั่วไปอาจจะไม่รู้จักว่า Under.G คืออะไร แต่สำหรับในวงการสายมืดต่างรู้กันดีว่าองค์กรนี้น่ากลัวขนาดไหน เพราะมีเครือข่ายอยู่ทั่วโลกและมีสาขาใหญ่อยู่ที่เกาหลี ลูกกระจ๊อกปลายแถวอย่างผมไม่เคยได้ย่างกรายเฉียดที่ตั้งองค์กรเลยสักครั้ง สิ่งที่ทำคือรับงานผ่านอาหนิงเท่านั้น

โดยปกติผมไม่ค่อยจะรับงาน ได้แค่เป็นนักต้มตุ๋นที่อาศัยชื่อ Under.G คุ้มกะลาหัวก็เท่านั้น เพราะงานส่วนใหญ่ในองค์กรจะผิดกฎหมายทั้งหมด งานเลว ๆ ชนิดผิดศีลธรรมทุกประเภท ไม่เว้นแม้แต่ค้ามนุษย์ ผมเองไม่ได้แคร์อะไรหรอก งานเลวแบบไหนก็ทำได้ แต่ก็ไม่ค่อยอยากถลำลึกรับงานแบบเต็มตัว ผมมันพวกคนชอบงานอิสระแบบไม่ต้องผูกมัดอะไรมากนัก

แต่เมื่อสามสี่วันก่อน อาหนิงสั่งให้ผมทำงานชิ้นหนึ่ง เธอยื่นภาพถ่ายสามีภรรยาคู่หนึ่งมาให้แล้วให้ผมจัดการฆ่าปิดปากซะ ตัวผมเองไม่ได้ถามรายละเอียดอะไรมากนักเพราะกำลังต้มตุ๋นนักท่องเที่ยวอยู่ ซึ่งต้องใช้ระยะเวลาหลอกล่ออยู่สองสามวันเลยไม่ว่างและบอกปัดไป

พออาหนิงเห็นผมปฏิเสธเลยเล่าลายละเอียดที่ผมคาดไม่ถึงให้ฟัง สิ่งที่ได้รับรู้ทำผมชาตั้งแต่ศีรษะไปจนถึงปลายเท้า สองมือกำไว้แน่นด้วยแรงโทสะ ข้อความจากปากเธอดึงความเจ็บปวดทั้งหมดภายในใจออกมาจึงตอบตกลงรับงานอย่างไม่ลังเล ผมสืบประวัติของครอบครัวนี้ก่อนจะลงมือแล้วพบว่าพวกเขามีลูกสาวอยู่หนึ่งคนชื่อหงส์ เป็นผู้หญิงที่มีใบหน้างดงาม ท่าทีของเธอสมกับเป็นคุณหนู หงส์คงไม่เคยลำบากและมีแต่โอกาสดี ๆ เข้ามาในชีวิต

ผมคิดว่ามันไม่สมควรเลย ไม่สมควรที่เธอจะมีความสุข

แต่งานของผมคือฆ่าแค่สามีภรรยาคู่นั้น เธอจึงไม่อยู่ในภารกิจครั้งนี้ แต่ใครจะรู้วันเกิดเหตุเธอดันนั่งมาในรถด้วย และนรกคงยังไม่เปิดรับชีวิตโลกสวย เธอเลยรอดมาอยู่ในวันนี้ ซึ่งผมก็ยินดีมากที่เธอยังไม่ตายเพราะจะจะต้องอยู่ลิ้มรสชาติของความเจ็บปวด ผมเบนสายตากลับมามองร่างตรงหน้าอีกครั้ง ตอนนี้เธอกำลังรับรู้รสชาติของความมืดมน

"นะ นาย... นายคือคนที่ช่วยชีวิตฉันไว้เหรอ ?" หงส์หันหน้าไปมาช้า ๆ อย่างไร้ทิศทาง เธอทำเหมือนกับว่าสายตาสามารถโฟกัสสิ่งต่าง ๆ ได้ หึ... มันก็แค่ความพยายามของคนตาบอด

"อืม ฉันช่วยเธอ" ผมแสยะยิ้มมองใบหน้าที่กำลังเปื้อนยิ้มของเธอ

หญิงสาวแสนสวยที่เคยตาดี ตอนนี้หลงเหลือแค่เพียงความน่าสมเพช ช่วยงั้นเหรอ ?! ใช่ ผมช่วย...ช่วยให้เธออยู่ในนรกอย่างสมบูรณ์แบบ

คนอย่างเธอมันน่าสะอิดสะเอียนกว่าซากเน่าเสียอีก!

หงส์ควานมือไล่แตะแขนผมอย่างยึดหาที่พักพิง เธอสะอื้นไห้อีกครั้ง หยดน้ำใสไหลรินจากสองดวงตาที่ไร้แวว เธอกำลังเจ็บปวดจากหลายสิ่งที่ถาโถมเข้ามา ผมรู้ดีเลยล่ะ เพราะเคยผ่านความรู้สึกเหล่านั้นมาแล้ว... กระทั่งตอนนี้ก็ยังรู้สึกถึงมัน ความเจ็บปวดเป็นเพื่อนสนิทที่ผมไม่อาจสลัดทิ้งไปได้

“ฮึก... พ่อ แม่ ฮึก... ท่านตายแล้ว” หงส์สะอื้นตัวโยนไปมาพลางคร่ำครวญถึงบุพการีที่รักยิ่ง

ผมยืนนิ่ง ๆ มองเธอโหยหวนร่ำไห้ปานใจจะขาด มือเล็ก ๆ ยกขึ้นทุบหน้าอกด้านซ้ายตรงหัวใจซ้ำ ๆ ผ้าปูเตียงผู้ป่วยถูกทึ้งด้วยเท้าเรียวสวยจนยับยู่ยี่ หงส์กำลังจมอยู่กับความเสียใจ ในขณะที่ผมมองเธออย่างเป็นสุข

บรรยากาศในห้องหดหู่ซะจนพยาบาลที่เข้ามาดูแลพากันเดินหายออกไปหมด เหลือเพียงแค่ผมเท่านั้นที่ยังอยู่กับเธอ... อยู่เพื่อดูความพินาศของผู้หญิงตัวเล็ก ๆ

“พ่อแม่ของฉัน ฮึก... หนูขอโทษ” มือน้อย ๆ กำแขนผมไว้แน่นกว่าเดิม เธอคงต้องการระบายความเจ็บปวด หงส์พึมพำไปเรื่อยเปื่อยเหมือนคนสติหลุดลอย