เซฟเฮ้าส์ของไดร์ฟ….
เช้าวันต่อมา…
05:00น.
ไอริส อันฤดี….
พรึบ
“อะไรอ่ะ?”ไดร์ฟเอ่ยถามฉันพร้อมกับทำคิ้วขมวดอย่างสงสัยที่ฉันยื่นโทรศัพท์เครื่องหรูของเขาคืนไปให้เขา
“ของนายไง?”
“แล้วเธอมีใช้หรือไง?”เขาถามฉันกลับแต่ยังไม่ยอมยื่นมือมารับโทรศัพท์ของเขาไปจากฉัน
พรึบ
“เดี๋ยวฉันออกไปข้างนอกก็จะไปซื้อนี้ไง…”
“นายเอาไปเถอะ…ในนั้นมีไดร์ฟเพลงของนายเยอะมาก…”
“และมีเนื้อเพลงที่นายยังแต่งไม่จบอยู่อีกนะ..”ฉันว่าในขณะที่ยัดโทรศัพท์ใส่มือของเขาไปแล้ว
“งั้น…เดี๋ยวฉันซื้อให้”ไดร์ฟว่าอย่างอาสาและเต็มใจ
“ซื้อให้ทำไม?”ฉันถามเขาอย่างไม่เข้าใจ
“ก็รับผิดชอบที่ทำโทรศัพท์ของเธอพังไง…”
“ไม่เป็นไรหรอก…”
“ให้ฉันซื้อให้เถอะนะ….ถือว่าเป็นการขอบคุณที่เธออาสามาช่วยบำบัดโรคซึมเศร้าให้ฉันไง”
“เอาอย่างงั้นเหรอ?”ฉันถามเขาต่อไปเพื่อความแน่ใจ
“ใช่…อย่างนี้แหละ…”ไดร์ฟก็ตอบเสียงแข็งยืนยันหนักแน่นในคำตอบของเขา
“
