CHAPTER 47
Masyado akong apektado sa ginagawa nina Saira at inaamin ko, nasasaktan ako. Sa inis ko ay lumabas na lang ako ng gym at pumunta sa classroom namin. Doon ay ibinuhos ko ang sama ng loob ko. Pinagbigyan kong iluha ang lahat. Kinuha ko ang gitara ko at idinaan sa pagkanta ang sama ng loob.
Akala ko kasi kaya ko na.
Umasa akong malulusutan ko na ang lahat.
Bakit sila pa yung ganito sa akin? Bakit hindi sila nagsasawang saktan ako ng ganito?
Biglang may nagbukas ng pintuan ng classroom. Mabilis akong tumalikod dahil ayaw kong makita ng kahit sinong dumating na iyon na lumuluha ako. Niyakap ko ang gitara ko. Sana kung sinuman ang pumasok ay agad ding lalabas.
Ngunit imbes na lumabas ay lumapit pa ang yabag ng kaniyang sapatos palapit sa akin. Mabilis at patago kong pinunasan
