Prologue
305 Words
Prologue
Rian
Walang mas masakit pa sa salitang paalam. Lalong lalo na kung ang taong nagsabi sayo. Ay ang mismong taong minamahal mo.
“It has seven letters, two syllables. I can’t say the word directly. Because Im afraid to hear it. But now-- You already say it infront of me. It’s sad to hear that you’ve let go.”
Tumulo ang luha ko, nang maalala ang mga araw na iyon. Akala ko pa noon tayo na talaga.
Kaya sa huling pagkakataon. I- sasalaysay ko ang mapait nating kwento.
Na kung saan sa unang kabanata palang ako na ang dihado.
Ito na magsisimula na ako.
Balikan natin ang araw noong fourth year highschool palang tayo...
Lian
“From now on patay na ang kapatid ko, hindi na kita kapatid!”
Naalala ko ang salitang ’yon. Nabinitawan ko sayo. Hindi ko naman yun ginusto. Sad’yang nagpabulag ako noon sa sakit. Pareho tayong binulag ng pag ibig.
“Kambal kita Lian kaya, ikaw na ang panalo. Simusuko na ako. Simula ngayon, hindi ko na kayo guguluhin.”
Isang butil ng luha ang pumatak sa pisngi ko, nang maalala ang sinabi ni Rian.
“Hindi naman kita gusto noon! Pinaligawan ka lang sa ’kin ni Rian. Dahil alam niyang gusto mo ’ko. Dahil nga sa sakit mo kaya hindi kita kayang iwan.”
Nadagdagan ang luha sa mga mata ko.
Ang sakit palang marinig mismo sa taong mahal mo ang mga gano’ng salita.
Why I was entitled to have martyr heart?
Gray
“Hindi ko ginustong saktan ka Rian. But I have to be more matured. My obligation ako!”
“Sige , umalis ka na. Harapin mo na ang obligasiyong sinasabi mo!”
Sh*t! Those words’ are always pop in my mind. Why is it hard to let you go.
I love you but it’s wrong. Sh*t! Bakit ko pinasok ang gulong ’to?
Sana naging masaya na tayo.
- Writer
