ลิขิตเล่ห์ บุพเเพเถื่อน

บทนำ

บทนำ

ณ ประเทศสหรัฐอเมริกา

ร่างบางระหงสมส่วนของสาวไทยอย่าง ‘กัญชลา’ อยู่ในชุดผ้าไหมไทยสีชมพูบานเย็นเรียบง่ายที่ถูกออกแบบด้วยลวดลายวิจิตรงดงาม ผมดำขลับยาวสลวยถูกเกล้าเป็นมวยไว้กลางศีรษะ ก่อนจะถูกตกแต่งด้วยดอกลีลาวดีสีขาวสามดอกเพื่อความสวยงาม

หญิงสาวสวยโดดเด่นสร้างความสะดุดตาให้กับผู้พบเห็น แม้เจ้าหล่อนจะไม่ได้ตัวสูงชะลูดอย่างสาวๆ ฝั่งตะวันตก แต่ข้อบกพร่องในส่วนนี้ก็ไม่ได้ทำให้ความน่าสนใจในตัวเธอลดลงไปแม้แต่น้อย

“วันนี้แกสวยมากเลยก้อย หนุ่มๆ ทั้งร้านคงได้เหลียวหลังมองแกกันจนคอเคล็ดแน่” ปาลิตาเอ่ยชมเพื่อนรักด้วยความชื่นชม

“ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกลิตา ฉันเห็นคนสวยๆ ในร้านตั้งเยอะตั้งแยะ ชมจนเว่อร์ไปได้” กัญชลาหันมายิ้มให้เพื่อนด้วยความขบขัน เพราะปาลิตาเองก็อยู่ในชุดผ้าไหมไทยเหมือนกันกับเธอ จะต่างกันก็แต่ชุดผ้าไหมของอีกฝ่ายนั้นเป็นสีเขียวเข้มเท่านั้น แต่ท่าทางกระโดกกระเดกเหมือนม้าดีดกะโหลกของเพื่อนสนิทก็ทำให้เธออดหัวเราะไม่ได้

“สำรวมหน่อย เดี๋ยวอาจารย์มัลลิกาก็เทศน์แกอีกหรอก”

“โถ่… แกก็รู้ว่ามันไม่ใช่แนวของฉันเลยสักนิด ส้นสูงนี่ก็ดันมากัดเท้ากันอีก เดี๋ยวแม่ก็กัดคืนซะนี่” คนไม่สำรวมบ่นกระปอดกระแปดให้กับรองเท้าคัชชูที่ถูกอาจารย์บังคับให้สวมด้วยความไม่พอใจ

“เอาน่า คืนนี้เราจะได้ใช้ชีวิตกลางมหานครนิวยอร์กเป็นคืนสุดท้ายแล้วนะ เก็บเกี่ยวบรรยากาศการมาเมืองนอกครั้งแรกให้คุ้มค่าหน่อยเถอะ” สาวร่างเล็กบอกเพื่อนสาวคนสนิทอย่างคนมองโลกในแง่ดี

“โอ๊ย อยากกลับบ้านใจจะขาดแล้วเนี่ย คิดถึงเมืองไทยจะแย่”

“คืนพรุ่งนี้เราจะได้ขึ้นเครื่องกลับกันสักที” กัญชลาพูดขึ้น เพราะเธอเองก็คิดถึงคุณย่ามากเหลือเกิน

“ว่าแต่แกเถอะ ก่อนจะมาหมอดูเคยทักแกไม่ใช่หรอกเหรอ ว่าจะเจอเนื้อคู่ในต่างแดนน่ะ ป่านนี้เจอหรือยังล่ะจ๊ะแม่ดาวคณะคนสวย” ปาลิตาเอ่ยแซวเพื่อน แล้วหัวเราะล้อเลียนอีกฝ่ายอย่างชอบอกชอบใจ เนื่องจากตลอดเวลาที่อยู่ที่นี่ มีหนุ่มๆ มากหน้าหลายตาแวะเวียนมาขายขนมจีบให้กับกัญชลาอยู่เสมอ แต่หญิงสาวก็ปฏิเสธไปเสียทุกราย

“ไม่เจอ แล้วก็ไม่อยากเจอด้วย แกก็รู้ว่าฉันชอบผู้ชายโซนเอเชียมากกว่า”

“อุ๊ย ต๊ายแล้ว หล่อนปฏิเสธหนุ่มตาน้ำข้าว เพื่ออนุรักษ์ผู้ชายไทยหรอจ๊ะ” คนก๋ากั่นหัวเราะคิกคักชอบใจ

“ก็มัวแต่ล้อเลียนฉันแบบนี้ไง แกถึงได้ไม่มีแฟนสักที” กัญชลาเอ่ยยอกย้อนเพื่อนบ้างพอหอมปากหอมคอ ก่อนจะนำอาหารในถาดออกไปเสิร์ฟให้กับลูกค้าภายในร้าน

เนื่องจากอาจารย์มัลลิกาพานักศึกษาในภาควิชาภาษาอังกฤษมาฝึกงานไกลถึงอเมริกาด้วยกันทั้งหมดห้าคน ทำให้อาจารย์ต้องควบคุมความประพฤติของพวกเธออย่างเข้มงวดเป็นพิเศษ เพราะนักศึกษาแต่ละคนล้วนมีผลการเรียนที่ดีเลิศ และหากการฝึกงานในครั้งนี้ประสบความสำเร็จก็ถือเป็นหน้าเป็นตาแก่มหาวิทยาลัยไปด้วย ซึ่งงานที่พวกเธอต้องทำก็ไม่ได้ยากเย็นอะไร

แค่เป็นพนักงานเสิร์ฟภายในภัตตาคารอาหารไทยสุดหรูที่มีเครือข่ายมากกว่าสองร้อยสาขาทั่วโลก แถมยังเป็นการฝึกงานที่ได้ใช้ภาษาอังกฤษในการทำงานมากอาชีพหนึ่ง

“ปาลิตา เธออย่ามัวโอ้เอ้สิ เห็นไหมเพื่อนๆ เขาทำงานกันจ้าละหวั่นไปหมด” เสียงอาจารย์วัยกลางคนที่ลงมาคุมนักศึกษาด้วยตัวเองเอ็ดคนอู้งานเข้าให้ ทำให้กัญชลาหันมามองเพื่อนรักด้วยความขบขัน

พลั่ก

“ขอโทษค่ะ ฉันไม่ได้ตั้งใจ”

หญิงสาวขอโทษขอโพยลูกค้าด้วยความนอบน้อม เพราะเธอมัวแต่หันไปมองเพื่อนรัก ทำให้เดินชนเข้ากับลูกค้าหนุ่มเข้าอย่างจัง โชคดีที่ทรงตัวไว้ได้ ถาดอาหารในมือจึงไม่หกเลอะเทอะให้เสียงานเสียการ ไม่อย่างนั้นเธอนั่นแหละที่จะโดนอาจารย์ดุแทนปาลิตา

“อ่า ไม่เป็นไรคนสวย ผู้หญิงเอเชียสวยอย่างที่เขาว่ากันจริงๆ ด้วย” ลูกค้าคนเดิมเอ่ยชมเธอซึ่งๆ หน้า แถมยังส่งสายตากรุ้มกริ่มเหมือนหมาป่ามาให้อย่างไม่ปิดบัง

“ขอบคุณค่ะ” เธอขอบคุณเขาตามมารยาท แล้วค้อมศีรษะให้อย่างนอบน้อม

“ไม่ทราบว่าเลิกงานแล้ว เธอสนใจที่จะไปต่อกับพวกเราไหม” ชายหนุ่มคนเดิมถามขึ้น ทำให้กัญชลาเงยหน้าขึ้นมองเขาด้วยความโมโห แต่ก็ต้องอดทนอดกลั้นเอาไว้สุดชีวิต

“ขอโทษนะคะ ดิฉันเป็นนักศึกษาฝึกงาน คงไม่สะดวกจะไปต่อกับพวกคุณ” หญิงสาวพยายามตอบโต้ด้วยคำพูดที่สุภาพที่สุดเท่าที่จะทำได้ แม้ภายในใจจะร้อนรุ่มจนแทบอยากจะเอาหม้อต้มยำในถาดสาดใส่คนตรงหน้ามากแค่ไหนก็ตาม

“ไม่เป็นไร” ผู้ชายคนนั้นยอมรามือจากเธอไปง่ายๆ และเดินจากไปแต่โดยดี แต่หลังจากที่เดินไปได้ไม่กี่ก้าว เขากลับหันมากระตุกยิ้มมุมปากเล็กน้อย แล้วลอบสำรวจเรือนร่างอรชรจากทางด้านหลัง

“คงถูกใจหมอนั่นน่าดู”