พิพัฒน์เดินไปรอดาริกาที่หน้าคณะสัตวแพทยศาสตร์ ด้วยข้ออ้างที่ว่ารถยังรอคิวซ่อมอยู่
นักศึกษาที่เดินผ่านไปมามองมาที่เดือนคณะวิศวะฯ ปีสามด้วยรอยยิ้มและเสียงกระซิบกระซาบด้วยความตื่นเต้น ชี้ไม้ชี้มือให้กันดูแล้วยิ้มเหมือนกับว่าถูกใจกับการที่มีเดือนคณะวิศวะฯ ปีสามมายืนอยู่ตรงนี้
เขาหันไปเจอนักศึกษากลุ่มหนึ่งมองมายังเขาแล้วยิ้มให้กันในกลุ่ม พิพัฒน์ส่งยิ้มให้แล้วโบกมือทักทาย กลุ่มสาวๆ นั้นกรี๊ดเบาๆ ดีใจกันยกใหญ่ พอรู้อยู่บ้างว่าตัวเองฮอต แต่ไม่น่าจะถึงขั้นที่มีสาวๆ กรี๊ดกร๊าด
‘รึจะเป็นเพราะโพสต์นั่น’ พิพัฒน์นึกในใจ แล้วยิ้มออกมา
ดาริกาเดินออกมา เจอพิพัฒน์ที่ยืนรออยู่หน้าคณะก็ถึงกับชะงักเท้าเหมือนจะก้าวไม่ออกด้วยความเขินอาย
“ดา พี่พิพัฒน์มารออยู่นู่น” พักรบบอก เพื่อนในกลุ่มนี้ยิ้มแก้มแทบฉีก เขินแทนเหมือนพิพัฒน์มารอตัวเอง
“อือ เห็นแล้ว” ดาริกาบอก แล้วเดินแยกจากกลุ่มตรงไปหาพิพัฒน์ แต่ก็ไม่วายด
