เพราะออกจากห้องเกือบเย็น จึงไม่มีเวลาพอจะไปส่งข่าวบอกหลี่เหมิน คิดว่าพรุ่งนี้ค่อยบอกเขา สามแม่ลูกสะพายห่อผ้าเดินออกจากที่พักมุ่งหน้าไปนอกเมือง
ด้านหลี่หวงนั่งเอนกายพิงพนักเก้าอี้ เขากำลังรอฟังข่าวภรรยากับลูกป่านนี้ทั้งสามคนคงร้อนใจน่าดู รอยยิ้มนึกสนุกตอนที่คิดว่าอีเหนียงต้องหอบลูกซมซานกลับมาขอให้เขาอภัยให้
“เถ้าแก่ขอรับ นี่คือบัญชีการค้าที่ต้องการ”
“ขอบคุณ แล้วตอนนี้มีใครมาขอพบข้าหรือไม่”
“ไม่มีนะขอรับ ท่านนัดใครไว้หรือ”
“เปล่า แค่ถามไปอย่างนั้นเอง เจ้ามีสิ่งใดก็ไปทำเถอะ”
“ขอรับ”
“ทำไมถึงยังไม่มาอีก ฟ้าจะมืดอยู่แล้ว หรือว่านางจะพาลูกไปหาเจ้ารอง ฮึ่ม!”
จากที่กำลังอารมณ์ดีกลับรู้สึกหงุดหงิด และไม่ชอบใจเป็นอย่างมาก สตรีผู้นี้คิดจะจับน้องชายเขาหรือ ฝันไปเถอะ ตราบใดที่เขากับนางยังไม่ได้หย่าขาดจากกัน จะไม่ยอมให้ทั้งคู่มาสวมเขาอย่างเด็ดขาด จะบีบนางทุกทางไม่ให้อยู่สบาย สำนึกว่าตนเองเป็นเพี
