“ท่านแม่เจ้าคะ ท่านว่าเราควรแบ่งปลาเป็นเครื่องเซ่นให้เจ้าที่ เจ้าทาง แถวนี้ดีไหม พวกเขาจะได้ปกป้องคุ้มครองเราจากอันตราย”
“เจ้าคิดแบบนั้นหรือ เอาสิ อย่างไรเรามาอาศัยบ้านเขาอยู่ แบ่งไปให้เขาก็สมควรแล้ว”
“แล้วเราต้องเอ่ยเรียกด้วยไหมเจ้าคะ” เด็กหญิงแสร้งถามทั้งที่รู้อยู่แก่ใจ สายตาของนางไม่ได้ละจากร่างของหานเหยียนเลย
“ย่อมต้องเอ่ย”
คราวนี้เด็กหนุ่มเข้าใจจุดประสงค์ของนางแล้ว ที่แท้นางกำลังบอกว่าหากเขากล้าหาเรื่องจะไม่เรียกเขากิน จงอดต่อไปเถอะ หน็อยแน่ยัยตัวแสบ!
“เอาสิ แน่จริงก็แกล้งข้าเลย”
เด็กหญิงมองมาที่เขา ขยับปากไร้เสียงด้วยท่าทีเหนือกว่า ใจเขาไม่ได้สนสักนิดแต่ถ้าพ่อแม่และน้องชายได้กิน เว้นเพียงตน มันคงเหงา เอาเป็นว่าเขาจะยอมลงให้นางนิดหน่อย
“ฝากไว้ก่อนเถอะ! ของข้าเอาพุงปลานะ ข้าชอบ”
“แหม ไม่ทันไรมีสั่ง นึกว่าจะไม่อยากกินเสียอีก”
ก่อนจะย้ายสายตาไปที่ท่านลุงหานตงกับท่านป้าสุ่ยจิน
