“ข้าชื่อหยวนเปา อยู่หมู่บ้านนอกเมืองฝังตะวันตก ยินดีที่ได้พบท่านน้า และพวกเจ้าสองคน”
“ข้าอีเหนียง เจ้าเรียกข้าน้าอีก็พอ ลูกสาวข้าหลิงเอ๋อร์ ลูกชายหลงเอ๋อร์ พวกเขาแซ่หลี่”
“ท่านน้าอี ไม่ทราบว่าน้องทั้งสองเป็นฝาแฝดกันหรือขอรับ พวกเขาดูสนิทกันมาก”
“ไม่ใช่หรอก แต่คนพี่เกิดหัวปี คนน้องเกิดท้ายปี แม้จะไม่ได้เกิดพร้อมกันแต่ก็ไล่เลี่ยตามมาติด ๆ จึงสนิทกันมาก”
“แบบนี้เอง แล้วท่านหอบอันใดมาเยอะแยะ ให้ข้าช่วยถือไปส่งเถอะขอรับ”
“เจ้าช่างมีน้ำใจ แต่ข้าไม่รบกวนจะดีกว่า เห็นว่าเอาของมาขาย บ้านเจ้าปลูกพืชผักส่งตลาดหรือ”
“ขอรับ และยังหาของป่ามาส่งให้กับร้านตลาดอีกด้วย บ้านข้าอยู่กันหลายคน มีหลายชีวิตที่ต้องดิ้นรน นั่นหยวนมู่ เป็นบุตรของท่านอาข้า พวกเราพี่น้องอาศัยอยู่กับท่านปู่ ท่านย่า ท่านแม่และอาสะใภ้ บิดาของพวกข้าต่างไม่ได้อยู่ด้วย” พอเอ่ยถึงเรื่องนี้ นัยน์ตาของหยวนเป่าดูสั่นไหวเจ็บปวด
อีเหนียงเห
