เสียงใบมีดพร้าเก่า ๆ กำลังตัดเซาะต้นหญ้าออกจากดิน เด็กชายนั่งตัดฉับ ๆ อยู่อย่างนั้น มีหานตงกับสุ่ยจินยืนมอง
“เด็กสองคนนี้ช่างแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง หากเปรียบคนน้องเป็นหมึก คนพี่ย่อมเป็นกระดาษสีขาว”
“แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าทั้งคู่เกิดมาเพื่อเกื้อกูลกัน มารดาของพวกเขานางอาภัพ แต่งงานกับคนที่ไร้น้ำใจซ้ำยังเหยียบย่ำกดขี่ เจ็บช้ำตั้งไม่รู้เท่าไร ที่หลุดพ้นมาได้ถือว่าดี”
“แต่ถึงอย่างนั้นอีเหนียงกับสามียังไม่ได้หย่าขาด ไม่แน่ว่าวันหนึ่งชายที่ไร้หัวคิดอาจมาสร้างความยุ่งยากใจให้ในภายหลัง”
“เฮ้อ! เวรกรรมแท้ ๆ”
ถึงจะสงสาร แต่ไม่อาจเข้าไปแทรกแซงชะตาของผู้อื่น ทำได้เพียงมองดู เรื่องของมนุษย์วิญญาณไม่อาจสอดมือ
“ท่านแม่ ท่านว่าเราจะสามารถเก็บไปได้มากพอหรือไม่”
“คราวก่อนเจ้าเก็บไปตั้งมาก แต่สุดท้ายก็ต้องคอยตักของเก่าออก เพื่อใส่ของใหม่ลงไปทุกวัน พอนานเข้าดอกไม้ก็เน่าช้ำ หลิงเอ๋อร์แม่ว่าเจ้าเก็บไปแค่พ
