หลังจากขุดเอาต้นปริศนาที่ไม่รู้ว่าคือสิ่งใดขึ้นมาจนหมด อีเหนียงจึงจูงลูกและแบกตะกร้าใส่บ่า ใช้ผ้าปิดด้านบนป้องกันสายตาสอดรู้ เร่งออกจากป่าไปหาหลี่เหมินที่ห้องเช่าเพื่อสอบถามเขา หลี่หลิงที่รู้อยู่แล้วว่าสิ่งที่ขุดได้คืออะไรยังตื่นเต้น เด็กหญิงไม่รู้ว่าราคาของถังเช่าในนิยายจะสูงเหมือนราคาขายในโลกของตนเองกี่มากน้อย หวังว่ามันคงจะมากพอให้พวกตนสุขกายสบายใจไประยะหนึ่ง กว่าจะทำน้ำหอมกับปลูกผักจนขายได้ยังต้องใช้เวลา
“พี่สะใภ้ หลงเอ๋อร์หลิงเอ๋อร์ นั่นแบกอะไรมาเยอะแยะ เชิญเข้ามาข้างในก่อน”
เมื่อทั้งหมดเข้าไปในห้องพักของเขาที่กว้างขวางเท่าบ้านหลังเล็ก อีเหนียงจึงวางตะกร้าลงแล้วเปิดปากถามด้วยความใคร่รู้
“พอดีว่าพวกข้าเข้าป่า และได้ไปเจอกับบางอย่างที่สะดุดตา เหมือนข้าจะเคยเห็นมันตอนที่ต้มยาบำรุงให้ท่านแม่สามีสมัยก่อน จึงอยากมาถามเจ้าว่าพอจะขายได้มั้ย”
“นี่มันถังเช่า! ท่านกับเด็ก ๆ ไปหามาจากที่ใดกัน
