“ตกลงว่านี่เป็นความคิดผู้ใด”
เด็กสองคนกำลังนั่งก้มหน้าบิดมือไปมา ด้วยท่านอาเรียกมาสอบสวน ผู้เป็นพ่อถูกน้องชายไล่กลับไป ทั้งยังเรียกค่าซ่อมประตูกับตำหนิไปชุดใหญ่ ถึงหลี่หวงจะไม่พอใจแต่ไม่สามารถทำอะไรได้ เท่านี้เขาต้องอับอายขายหน้าชาวบ้านจนแทบแทรกแผ่นดิน อีเหนียงนั่งอยู่มุมห้องนวดขมับคลายความเหนื่อยล้า หลังจากที่ทราบว่าบุตรชายร้องไห้ด้วยสาเหตุใด ทำไมนับวันหลี่หลิงถึงเจ้าเล่ห์ราวปีศาจ ดูเอาเถอะนางกล้าสร้างเรื่องให้ตนเข้าใจผิด เลยปล่อยให้น้องสามีอบรมเสีย
“ว่าอย่างไร มีใครจะสารภาพกับข้ามั้ย หลิงเอ๋อร์!”
“อุ๊ย! ท่านอาแหะ ๆ” เสียงเข้มพร้อมสายตาจับผิดที่มองมา ถึงไม่รับสารภาพแต่คงหนีข้อกล่าวหาไม่พ้น พี่ชายนางไม่ฉลาดขนาดนี้ มีหรือที่ท่านอาจะไม่ทราบ
“พูด!”
“เป็นข้าเองเจ้าค่ะ ก็.. ก็..ท่านพ่อพังประตูเข้ามา ข้ากลัวจะถูกพากลับไปจึงร้องออกเสียงดัง แต่ข้าไม่ได้พูดโกหกสักนิด”
“เอาความจริง อย่าได้คิดว
