สองปู่หลานเดินมาส่งอีเหนียงที่บ้านกลับต้องชะงัก เมื่อเห็นร่างของใครบางคนที่เกาะอยู่บนต้นไม้ไม่ต่างจากลิงค่าง พวกเขาจึงหันมามองสตรีเพียงคนเดียวอย่างตั้งคำถาม
“เขาคือหลี่หวงเจ้าค่ะ” นางไม่อยากบอกว่าสามี คำนั้นโยนคืนให้ชิวอี๋ไปเถอะ
คำตอบของอีเหนียงทำให้ผู้เฒ่าหยวนประหลาดใจ แต่ไม่อยากรู้มากไปกว่านี้ ถามเยอะเจ้าตัวจะอึดอัด
“เช่นนั้นพวกข้าขอตัวกลับก่อน” ดูเหมือนสามีภรรยาน่าจะมีเรื่องต้องคุยกันตนที่เป็นคนนอกไม่อาจเสียมารยาทอยู่ฟังได้
“ลงมา ทำอะไรไม่รู้จักอายคนบ้างเลย”
“ข้า..” หลี่หวงเขินทำตัวไม่ถูกเมื่อครู่ตกใจเสียงลมหวีดหวิว และเขาก็เป็นคนกลัวผีจึงหนีขึ้นมาอยู่ข้างบนแบบงง ๆ
“ถ้าไม่ลงก็อยู่บนนั้นต่อไปแล้วกัน”
“เดี๋ยว! เจ้ากลับมาช่วยข้าก่อน คือ... ข้าลงไม่ได้”
“หือ?”
“ข้ากลัวความสูง”
“....” อีเหนียงตะลึง ไม่เคยรู้มาก่อนว่าเขาจะมีมุมนี้ด้วย แต่เขาขึ้นไปทำไมกัน
ถึงอย่างนั้นนางไม่อาจจะปล่อ
