เสียงประตูรถสปอร์ตปิดลงเบาๆ พร้อมกับร่างบางที่ยังคงหลับพริ้ม ไม่รู้ตัวแม้แต่น้อยว่าเธอไม่ได้อยู่ในเพลินจิตตามที่ตั้งใจ เขาเอื้อมมือไปแตะไหล่เธอเบา ๆ
“คุณ…ถึงแล้วครับ” ไม่มีเสียงตอบรับ นอกจากลมหายใจสม่ำเสมอที่แผ่วเบาอยู่ข้างหู เขาชะงักไปเล็กน้อย มุมปากเขาเผยรอยยิ้มบาง ๆ อย่างเข้าใจในสถานการณ์ ก่อนจะก้าวออกจากรถ เดินอ้อมไปอีกฝั่ง แล้วค่อยๆ เปิดประตู
อ้อมแขนแข็งแรงก้มลงช้อนตัวเธอขึ้นมาอย่างนุ่มนวล ราวกับกลัวจะปลุกเจ้าหญิงจากนิทรา น้ำผึ้ง ซุกใบหน้าลงกับแผ่นอกอุ่น ๆ ของเขาโดยไม่รู้ตัว กลิ่นกายหอมจางๆ ของเธอผสมกับกลิ่นแอลกอฮอล์บางๆ ลอยแตะปลายจมูกเขาอย่างซุกซน
คฤหาสน์เบื้องหน้าทอดยาวราวป้อมปราการเงียบงัน บานประตูไม้โอ๊คสูงเกือบสี่เมตรเปิดออก โดยไม่ต้องผลัก…บัตเลอร์ชราในชุดทักซิโด้สีดำโค้งศีรษะให้เขาโดยไม่เอ่ยถาม
“นายท่าน ห้องรับรองพร้อมแล้วครับ” พ่อบ้านเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงนอบน้อม
“ห้องรับรอง
