"พายัพ มึงไม่แหกตาดูว่าตอนนี้กี่โมงแล้ว" เสียงแข็งตะโกนออกไปเมื่อยังเห็นลูกน้องนั่งทำงานอยู่ไม่มีท่าทีจะลุกไปทำงานที่สั่งไว้ตอนเช้า
"ยังไม่เที่ยงเลย นายจะรับอาหารกลางวันเลยไหมครับ" เสียงทุ้มของพายัพเอ่ยถามกลับทั้งที่สายตายังจ้องเอกสารที่ถืออยู่ในมือ
"เมื่อเช้ากูบอกให้มึงไปรับอิงดาวมาทานข้าวเที่ยงไม่ใช่หรือไง"
"เมื่อเช้านายไม่ได้ยินเหรอครับ เธอบอกว่าวันนี้เธอมีนัดทำงานกับเพื่อนตอนเที่ยง" พายัพสวนกลับเจ้านายทันที โดยไม่สนว่าคนเป็นนายจะโมโหขนาดไหน
"เธอไม่กล้าขัดคำสั่งหรอก ป่านนี้คงนั่งรออยู่หน้าตึกมึงรีบไปรับเธอได้แล้ว" ชายหนุ่มพูดออกมาอย่างมั่นใจเพราะตั้งแต่เกิดมาไม่เคยมีใครกล้าขัดคำสั่งเขาเลยนอกจากคนเป็นพ่อและลูกน้องคนสนิทอย่างพายัพแค่สองคนเท่านั้น
"นายรู้จักเธอน้อยไปครับ ป่านนี้เธอคงจะทานข้าวอิ่มเรียบร้อยแล้วไม่มัวมานั่งรอกินอาหารแพงๆ ที่เจ้านายให้ซื้อมาหรอกครับ" พายัพยังพูดจายอกย้อนเ
