ผู้หญิงของมาเฟีย

ตอนที่7 แนะนำตัวอย่างเป็นทางการ

ตึก ตึก ตึก

"มาทำห่าอะไร" เมกะเอ่ยทักทายเพื่อนรักทั้งที่ชายหนุ่มก้าวเท้าเข้ามาภายในห้องเพียงแค่สามก้าว

"-/-" ไร้คำตอบจากปากชายหนุ่ม ลีออนเดินหน้านิ่งไปหย่อนสะโพกหนาลงบนโซฟาหรูขายาวตวัดขึ้นไขว่ห้างด้วยท่าทางสบายๆ โดยมีลูกน้องคนสนิทยืนอยู่ไม่ไกลนัก

"พายัพ..เจ้านายมึงไม่มีงานมีการทำหรือไง" เมื่อไม่ได้คำตอบจากลีออนเมกะจึงหันไปถามลูกน้องคนสนิทของเพื่อนแทน

"นายมีงานอีกทีตอน5ทุ่มครับ ตอนนี้นายว่างครับ" ความใสซื่อตรงไปตรงมาของพายัพบางครั้งก็ดูน่าหมั่นไส้จนบางครั้งคนฟังก็อยากลุกไปตะบันหน้าสักทีสองที

"พวกมึงสองคนคือพี่น้องที่พลัดพรากจากกันเมื่อชาติที่แล้วหรือเปล่าวะเหมือนกันทั้งเจ้านายทั้งลูกน้อง...กวนตีนฉิบหาย" คำพูดประชดประชันของเมกะไม่กระทบโสตประสาทของลีออนแม้แต่น้อยราวกับว่าเป็นเสียงนกเสียงกา

"ไม่คิดจะแนะนำให้รู้จัก" ชายหนุ่มพยักหน้าไปทางเด็กสาวที่นั่งตัวเกร็งทำงานอยู่โต๊ะข้างๆ เมกะ

"ไม่จำเป็น" เมกะสวนกลับเพื่อนรักทันที ทีตนถามไม่คิดจะตอบคำถามเลยแม้แต่น้อยทีตอนนี้อยากรู้จักคนของตน

ตึก ตึก ตึก ชายหนุ่มลุกจากโซฟาเดินตรงดิ่งไปหาอิงดาวที่โต๊ะ ในเมื่อเขาอุตส่าห์ให้เกียรติเพื่อนแนะนำเด็กในการปกครองแล้วแต่เมกะเลือกที่จะปฏิเสธเขาจึงจำเป็นต้องใช้วิธีของเขาแล้วอย่ามาบ่นทีหลังว่าเขาทำอะไรข้ามหน้าข้ามตาเพื่อน

"สวัสดีสาวน้อย ฉันชื่อลีออนนะ" ชายหนุ่มร่างสูงเดินไปหยุดตรงหน้าอิงดาวหย่อนสะโพกหนาลงบนโต๊ะทำงานของอิงดาวอย่างถือวิสาสะ เด็กสาวที่นั่งทำงานตัวเกร็งตั้งแต่รู้การมาเยือนของชายหนุ่มอาการเหล่านี้เกิดขึ้นโดยอัตโนมัติไม่สามารถควบคุมได้

"สวัสดีค่ะ" อิงดาวรีบยกมือขึ้นไหว้ชายหนุ่มอย่างลนลานบวกกับสีหน้าที่ซีดเผือดลงอย่างเห็นได้ชัด แต่นั่นไม่ได้ช่วยให้ชายหนุ่มสงสารแม้แต่น้อยมิหนำซ้ำยังนึกสนุกที่ได้แกล้งเด็กสาวตรงหน้า ราวกับว่าเมื่อได้เห็นสีหน้าตกใจและหวาดกลัวที่อิงดาวแสดงออกนั้นลีออนรู้สึกมีความสุข

"ลีออน อย่าทำให้เธอกลัวอิงดาวยังเด็ก" เมกะอดห้ามปรามเพื่อนไม่ได้ เขายอมรับว่าการรุกหนักของเพื่อนในวันนี้ค่อนข้างอยู่เหนือความคาดหมาย ไม่คิดว่าเพื่อนจะแสดงออกชัดเจนขนาดนี้ทั้งที่ปกติไม่แม้แต่จะชายตามองผู้หญิงคนไหมหรือที่เพื่อนเขาทำทั้งหมดนี้เพียงแค่ว่าเป็นเรื่องสนุก

"ตรงไหนที่ทำให้เธอหวาดกลัว..ฉันแค่ทักทายเธอเฉยๆ" ลีออนตอบกลับหน้าตายแต่สายตาก็ยังจดจ้องอยู่ที่ใบหน้าเด็กสาวตรงหน้า

"สวย" พึมพำเสียงเบาราวเสียงกระซิบแต่ก็ดังพอให้เด็กสาวที่นั่งอยู่ตรงหน้าเพียงไม่กี่เซนได้ยินชัดเจน แพขนตาดำงอนประกอบกับดวงตากลมโตปากหยักได้รูปส่งผลให้ใบหน้านี้น่ามองน่าหลงใหล

"พายัพ พาเจ้านายมึงกลับได้แล้ว แล้วก็ไม่ต้องพามาอีกกูไม่ต้อนรับ" ชายหนุ่มเจ้าของห้องพูดขึ้นอย่างเหลืออดเพราะวันนี้ยากจะรับมือกับเพื่อนเขาจริงๆ ขอไล่ให้มันกลับไปก่อนค่อยหาวิธีรับมือกับมาเฟียหนุ่มอีกที

"แล้วเจอกันสาวน้อย" ชายหนุ่มก้มลงกระซิบข้างใบหูไอร้อนเป่ารดต้นคอขาวส่งผลให้เด็กสาวขนลุกซู่

"อีก3วันกูจะไปอังกฤษ" ลีออนหันหน้าไปบอกเพื่อนก่อนจะเดินออกจากห้องไป แต่ยังไม่ถึงหน้าประตูเมกะตะโกนสวนออกไป

"บอกกูทำไม กูไม่ใช่เมียมึงไม่ต้องรายงาน"

"เผื่ออยากรู้จะได้ไม่ต้องโทรถามไอ้เซนติเพราะมันไปกับกู อยู่นี่ก็ฝากดูแลคนของกูด้วยเสร็จธุระจะมารับไปดูแลเอง" ชายหนุ่มหยุดฝีเท้าและเอียงหน้ากลับมาเล็กน้อยพูดจบก็เปิดประตูเดินออกจากห้องไป

อิงดาวที่นั่งทำงานอยู่แต่ไม่มีสมาธิเลยแม้แต่น้อย บัญชีรายจ่ายหน้าเดียวยังตรวจซ้ำแล้วตรวจซ้ำอีกจนเมกะสังเกตเห็นจึงพูดขึ้น

"อิง อย่าไปใส่ใจคำพูดไอ้ลีออนมันเลยมันก็แค่ต้องการกวนประสาทเฮียเฉยๆ" อิงดาวขาวสะอาดเกินไปสำหรับลีออน ไม่ใช่เพื่อนเขาไม่ดีแต่จุดที่เพื่อนเขายืนอยู่มันอันตรายเกินไปสำหรับเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ ที่ใสซื่อบริสุทธิ์แบบนี้ เมกะคิดไม่ตกว่าจะช่วยเด็กสาวคนนี้ให้พ้นจากเพื่อนรักเขายังไงเพราะดูจากสายตาที่ลีออนมองอิงดาวแล้วช่างโหยหาอย่างที่ไม่เคยเห็นมาก่อนตั้งแต่คบกันมาเกือบ20ปี

"ค่ะ"