ผู้หญิงของมาเฟีย

ตอนที่8 เฝ้าคิดถึงใครสักคน

คำพูดของลีออนที่พูดทิ้งท้ายก่อนเดินจากไปวันนั้นมีอิทธิพลต่อเมกะและอิงดาวเป็นอย่างมากรู้สึกกระวนกระวายอยู่ในใจอย่างบอกไม่ถูก เมกะยังคิดหาทางรับมือกับเพื่อนไม่ออกเพราะครั้งนี้ตนเดาไม่ออกจริงๆ ว่าลีออนจะทำอะไรต่อหรือสิ่งที่แสดงออกให้เห็นวันนี้เพียงแค่ต้องการปั่นประสาทตนเพียงแค่นั้น แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังมองไม่เห็นเหตุผลว่าเพื่อนเขาจะทำแบบนั้นไปเพื่ออะไร

"ภัทร" เสียงเรียกคนสนิทผ่านเครื่องมือสื่อสารที่ตอนนี้กำลังตรวจดูแลความเรียบร้อยอยู่ด้านล่างเนื่องจากใกล้ได้เวลาปิดผับแล้ว

"ครับนาย จะไปเดี๋ยวนี้ครับ" ได้ยินเพียงเสียงเรียกจากคนเป็นนายก็พอจะรู้ว่าตอนนี้คนเป็นนายกำลังคิดหนักเรื่องอะไรบางอย่างอยู่เพราะสังเกตเห็นเจ้านายมีอาการวิตกกังวลมาหลายวัน เรื่องนี้น่าจะหนักหนาเอาการถึงแก้ไขไม่ได้สักที

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

"นายมีอะไรหรือเปล่าครับ" ภัทรเปิดประตูเข้ามาก็เจอกับเจ้านายตัวเองที่นั่งเอนหลังพิงเก้าอี้พร้อมกับเปลือกตาที่ปิดลงอย่างคนใช้ความคิดจึงเอ่ยถามขึ้นเบาๆ เพราะกลัวจะเป็นการรบกวน

"วันนี้ลีออนมาที่ผับ" เสียงเรียบเอ่ยออกมาราวประโยคบอกเล่าดูเหมือนไม่มีนัยสำคัญอะไร แต่สำหรับภัทรมือขวาคนสนิทย่อมรู้ความหมายของคำพูดเหล่านี้เป็นอย่างดี

"ครับผมทราบครับคุณลีออนมาหานาย"

"มันไม่ได้มาหากู มันมาหาอิงดาว" เมกะพูดออกมาเสียงเรียบสีหน้าบึ้งตึงคิ้วหนาขมวดเข้าหากันเล็กน้อย นี่สินะเรื่องที่กวนใจเจ้านายเขาตลอดหลายวันที่ผ่านมา

"คุณลีออนมาหาน้องอิงทำไมครับ" ภัทรถามออกไปอย่างสงสัยเพราะพวกเขาสองคนไม่เคยรู้จักกันมาก่อนและพึ่งเจอกันครั้งแรกเมื่อวันก่อนนี่เอง ปกติเพื่อนเจ้านายคนนี้ไม่ชอบยุ่งกับใครแม้จะมีผู้หญิงมากหน้าหลายตาพยายามเข้าหาก็ถูกปฏิเสธกลับจากป่าเถื่อนทุกครั้ง

"กูไม่รู้ว่ามันกำลังจะทำอะไร กูแค่รู้สึกเป็นห่วงอิง เธอยังเด็กไม่สมควรเข้ามาข้องเกี่ยวกับคนอย่างพวกเรา" นี่คงเป็นครั้งแรกที่ได้ยินคำว่าเป็นห่วงคนอื่นจากปากเจ้านายตั้งแต่ทำงานด้วยกันมา10ปี

"ผมคิดว่าคุณลีออนคงแค่แกล้งนายเล่นหรือเปล่าครับ" ตอนนี้คงมีแต่เหตุผลนี้ที่พอมองเห็นถึงความเป็นไปได้ ถึงแม้ว่าความเป็นไปได้จะไม่ถึงหนึ่งเปอร์เซ็นต์หรืออาจจะเท่ากับศูนย์ก็ว่าได้

"ก่อนมันกลับไปมันบอกกูว่าฝากคนของมันไว้ก่อนเมื่อไหร่มันกลับมาจากอังกฤษมันจะมารับไปดูแลเอง" เมกะลืมตาขึ้นพร้อมกับจ้องมองหน้าลูกน้องคนสนิทเพื่อดูปฏิกิริยาว่าจะรู้สึกยังไงเมื่อได้ยินสิ่งที่เขาพูดบอกออกไป เพราะลางสังหรณ์ของตนบอกว่าคำพูดพวกนั้นไม่ใช่เรื่องปกติธรรมดาที่จะหลุดออกจากปากลีออนเพราะเพื่อนเขาค่อนข้างจริงจังกับทุกอย่างบนโลกใบนี้

"ฮ่ะ! นายไม่ได้ล้อผมเล่นใช่ไหมครับ" ภัทรถึงกับถามย้ำเสียงดังอีกรอบเพื่อความแน่ใจทั้งที่รู้อยู่แล้วว่าเจ้านายเขาไม่มีทางล้อเล่นกับเรื่องแบบนี้แน่นอน

"มึงคิดว่าไง" เมกะถามความคิดเห็นจากลูกน้องคนสนิทว่าคิดเหมือนที่ตนคิดไหม

"ชีวิตอิงดาวไม่ปลอดภัยอีกต่อไป" ภัทรพูดออกไปสีหน้าวิตกกังวลคิ้วหนาสองข้างขมวดเข้าหากันอย่างคนใช้ความคิด

"กูคิดไม่ออกว่าจะจัดการเรื่องนี้ยังไง บอกตามตรงกูห่วงอิงดาวเพราะถ้าลีออนมันต้องการแบบนั้นจริงๆ ลำพังกูคนเดียวคงรับมือไม่ไหว" เมกะตอนนี้มืดแปดด้านไม่รู้จะหาทางออกกับเรื่องนี้ยังไงเพราะรู้นิสัยเพื่อนดีว่าถ้าต้องการอะไรแล้วต้องได้สิ่งนั้น

"อาทิตย์หน้าอิงดาวจะเปิดเทอมมึงจัดคนของเราดูแลเธอด้วย ไอ้ลีออนคงสืบประวัติเธอมาหมดแล้วว่าอิงดาวเรียนที่มหาลัยมัน ถ้าจะให้ย้ายมหาลัยคงไม่มีประโยชน์เพราะคนอย่างลีออนถ้าต้องการอะไรก็ต้องเอามาจนได้ไม่ว่าจะด้วยวิธีใดก็ตาม" เมกะบอกภัทรลูกน้องคนสนิทออกไปเพราะตอนนี้คงทำได้เพียงเท่านี้จริงๆ

"ครับนาย ให้เรียกเจกลับมาไหมครับ" เพราะถ้าจะให้เขาไปตามเฝ้าอิงดาวตลอดเวลาคงเป็นไปไม่ได้เพราะมีงานหลายอย่างที่ต้องทำและที่สำคัญเขาต้องดูแลความปลอดภัยให้คนเป็นนาย

"งานที่โกดังท่าเรือเรียบร้อยหรือยัง"

"เรียบร้อยครับ ของถูกส่งขึ้นเรือเรียบร้อยทั้งหมดตั้งแต่เมื่อคืน"

"อือ..เรียกเจกลับมา" วันนี้เจ้านายเขาคงเหนื่อยมากจริงๆ กับการจัดการปัญหาต่างๆ ลำพังปัญหาเรื่องธุรกิจที่ต้องจัดการทุกวันก็เหนื่อยมากพอแล้วยังมีปัญหาเรื่องอิงดาวเพิ่มเข้ามาอีกและดูจะเป็นปัญหาที่หนักเอาการ

"เธอสำคัญกับนายมากใช่ไหมครับ" ภัทรเอ่ยถามขึ้นเพื่อความแน่ใจอีกครั้งแต่ก็มิอาจเซ้าซี้ถึงความสัมพันธ์ระหว่างเจ้านายกับเด็กสาวที่พึ่งเจอได้ไม่นาน

"เธอสำคัญกับหัวใจฉัน ฉันรักอิงดาวเหมือนน้องสาว" ชายหนุ่มตอบกลับเสียงเรียบแต่คนฟังรับรู้ได้ถึงความเป็นห่วงของเจ้านายที่มีต่อเด็กสาว

"รับทราบครับนาย" พรุ่งนี้เขาคงต้องรับบทเป็นบอดี้การ์ดจำเป็นระหว่างรอเจกลับมาจากต่างจังหวัด

"ส่งคนของเราไปเฝ้าที่บ้านอิงดาวด้วยกูไม่ไว้ใจไอ้ลีออน" ชายหนุ่มพูดขึ้นก่อนที่ภัทรกำลังจะหันหลังเดินออกไปเพื่อทำงานที่ค้างอยู่ด้านล่าง

ทางด้านของอิงดาวที่กลับจากผับเวลานี้ยังนอนกลิ้งไปกลิ้งมาอยู่บนที่นอนซึ่งตอนนี้เวลาล่วงเลยมาเกือบตีสามยังมิอาจข่มตาให้หลับลงได้ มัวแต่นึกถึงใบหน้าหล่อเหลาและคำพูดของชายหนุ่มที่ยังคงดังก้องอยู่ในหัวราวกับว่ามีเสียงกระซิบอยู่ข้างๆ หูตลอดเวลา

"คุณหมายความว่ายังไงกันแน่คุณลีออน" คำถามเดียวที่ดังวนอยู่ในหัวและไม่สามารถหาคำตอบได้และอยู่ๆ เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น

ครืด ครืด ครืด

หญิงสาวเอื้อมไปหยิบโทรศัพท์ที่วางอยู่หัวเตียง แต่ก็ต้องแปลกใจเมื่อปรากฏว่าเบอร์ที่โทรมาหน้าจอโทรศัพท์ขึ้นโชว์ว่าเป็นเบอร์ที่ไม่รู้จักสร้างความแปลกใจให้อิงดาวอย่างมากเพราะปกติแล้วหญิงสาวไม่เคยให้เบอร์เธอกับคนแปลกหน้าหรือแม้แต่เพื่อนร่วมห้องที่ไม่ค่อยสนิท อิงดาวครุ่นคิดอยู่นานจนสายถูกตัดไปและดังขึ้นใหม่อีกครั้งเพียงเวลาไม่กี่วินาทีและดังต่อเนื่องอยู่สักพักเธอจึงตัดสินใจกดรับสาย

"ดึกป่านนี้ทำไมยังไม่นอน" เสียงคุ้นหูดังจากปลายสายทันทีที่กดรับแม้จะไม่เคยคุยกันเป็นกิจจะลักษณะแต่อิงดาวก็จำได้ดีว่าเจ้าของเสียงนี้คือใคร