ผู้หญิงของมาเฟีย

ตอนที่10 กินข้าวมื้อดึก

"อือ อือ" ร่างบางพยายามดิ้นเพื่อให้หลุดจากอ้อมแขนแกร่งที่โอบรัดจากทางด้านหลังด้วยความตกใจกลัว

"อย่าร้องฉันเอง" ชายหนุ่มเอ่ยขึ้นเพราะเกรงว่าลูกน้องของเพื่อนสนิทจะได้ยิน เขาไม่อยากมีเรื่องกับเพื่อนตอนนี้เพราะเวลาเหลือน้อยเต็มทีอีกไม่กี่ชั่วโมงต้องเดินทางข้ามทวีปเพื่อไปจัดการงานสำคัญที่รออยู่

"คุณจะทำอะไรน้องสาวฉันคะ" อิงฟ้าเมื่อเห็นว่าน้องสาวกำลังตกอยู่ในอันตรายก็รีบเปิดประตูลงจากรถโดยเร็ว แต่ก็ต้องหยุดชะงักเมื่อคนแปลกหน้าที่กำลังฉุดน้องสาวเธออยู่นั้นคือเพื่อนสนิทของเจ้าของผับที่เธอและอิงดาวทำงานอยู่

"กลับบ้านไปก่อน ฉันขอพาน้องสาวเธอไปทานข้าวแค่ 2 ชั่วโมงแล้วจะพาไปส่งที่บ้านอย่างปลอดภัย" ชายหนุ่มไม่ได้ให้คำตอบกับอิงฟ้าแต่เขากับไล่เธอให้กลับไปก่อนอย่างหน้าตาเฉย โดยไม่สนใจเลยว่าเด็กสาวที่เขากำลังฉุดอยู่นั้นเต็มใจไปด้วยหรือไม่ แต่เขาเพียงแค่บอกให้หญิงสาวที่ยืนอึ้งอยู่ให้รับรู้สิ่งที่ต้องการเพียงแค่นั้น

อิงฟ้าได้แต่มองหน้าน้องสาวสลับกับชายหนุ่มร่างสูงที่รู้จักดีว่าเป็นใคร จะให้เธอทิ้งน้องสาวและกลับบ้านตามที่ชายหนุ่มบอกหรือจะช่วยน้องสาวและพากลับด้วย อิงฟ้าได้แต่ยืนชั่งใจอยู่นานจนมีเสียงหนึ่งเอ่ยขึ้น

"เชิญคุณอิงฟ้ากลับบ้านไปก่อนเถอะครับ นายไม่ทำอะไรคุณอิงดาวหรอกครับสบายใจได้" เสียงพายัพลูกน้องคนสนิทของลีออนเอ่ยขึ้น เมื่อได้ยินแบบนั้นอิงฟ้ามองหน้าน้องสาวอีกครั้งเพื่อต้องการคำตอบเพราะดูจากพฤติกรรมของหนุ่มสาวทั้งสองคนน่าจะรู้จักกันมาก่อน

"พี่ฟ้ากลับไปก่อนนะคะเดี๋ยวอิงคุยกับเขาเองไม่ต้องห่วงอิง เขาคงไม่กล้าทำอะไรอิงหรอกค่ะ เพราะถ้าเป็นอย่างนั้นเฮียเมกะคงไม่ยอม" เมื่อน้องสาวบอกออกมาแบบนั้นอิงฟ้าพยักหน้าอย่างเข้าใจ

"เชิญครับคุณอิงฟ้า" พายัพเดินอ้อมไปเปิดประตูรถให้อิงฟ้าก่อนที่หญิงสาวจะก้าวขึ้นรถ และก่อนจะออกรถยังไม่วายกำชับชายหนุ่มอย่างพายัพอีกครั้ง

"ฝากดูแลน้องสาวฉันด้วยนะคะ"

"ครับ ขับรถดีๆ นะครับ" พายัพโค้งศีรษะให้เล็กน้อยก่อนที่รถคันเล็กจะเคลื่อนตัวออกไป

จากนั้นลีออนก็ปล่อยให้อิงดาวเป็นอิสระ ใบหน้าเรียวสวยหันมาเผชิญหน้ากับชายหนุ่มดวงตาคู่สวยตวัดสายตาขึ้นจ้องหน้าชายหนุ่มอย่างขุ่นเคือง แต่กลับต้องหลบสายตาคมกริบที่ยากจะคาดเดาก่อนจะเบือนหน้าหนีไปทางอื่น ภายในระยะเวลาแค่สองวันถึงตอนนี้ยังไม่ครบ48 ชั่วโมงด้วยซ้ำเขาทำให้เธอหวาดกลัวถึงสองครั้งสองคราแล้ว

"เป็นเด็กจ้องหน้าผู้ใหญ่แบบนี้รู้ไหมมันเสียมารยาท" นอกจากลีออนจะไม่อธิบายเหตุผลให้เธอและพี่สาวฟังแล้วยังมีหน้ามาตำหนิว่าเธอทำตัวเสียมารยาทอีก

"คุณเป็นผู้ใหญ่ภาษาอะไร มาฉุดบังคับเด็กที่ไม่มีทางสู้แบบนี้" หลังจากที่อดทนมานานอิงดาวก็สวนกลับด้วยคำพูดที่ชายหนุ่มคาดไม่ถึงว่าจะมีใครกล้าพูดกับเขาแบบนี้ ถ้าเป็นคนอื่นป่านนี้เขาคงไม่ปล่อยให้ยืนลอยหน้าลอยตาอยู่ต่อไปถึงนาที แต่นี่เป็นเด็กสาวตรงหน้าจึงเป็นข้อยกเว้น

"ไปขึ้นรถ" เมื่อชายหนุ่มแจ้งความประสงค์ต่อพี่สาวอิงดาวเรียบร้อยแล้วมือหนาคว้าข้อมือเล็กเดินจูงไปยังทิศทางที่รถสปอร์ตคันหรูจอดรออยู่โดยมีพายัพเดินตามมาติดๆ และรีบเปิดประตูรถฝั่งข้างคนขับอย่างรู้งาน

ร่างบางถูกยัดเข้าภายในรถคันหรูโดยไม่ทันตั้งตัว เด็กสาวพยายามเปิดประตูเพื่อลงจากรถแต่ก็ไม่เป็นผลเมื่อประตูรถถูกล็อกอย่างรวดเร็วด้วยฝีมือของชายหนุ่ม

"เดี๋ยวก่อนคุณจะพาหนูไปไหน หนูจะกลับบ้าน" ร่างบางเริ่มโวยวายขึ้นเสียงดังเมื่อรู้สึกว่าโดนกระทำเกินกว่าเหตุซึ่งมันไม่ต่างจากการลักพาตัวเลยแม้แต่น้อย

แต่ไร้ซึ่งคำตอบจากชายหนุ่มเจ้าของใบหน้าคมเข้มฉบับลูกครึ่ง ขายาวก้าวขึ้นนั่งประจำตำแหน่งคนขับและสตาร์ตรถขับออกไปด้วยความเร็วโดยมีรถของพายัพและลูกน้องขับตามมาอีก3คัน

ถ้ามองผิวเผินก็เหมือนคู่รักออกมานั่งรถชมวิวรอบเมืองยามดึก แสงไฟหลากสียามค่ำคืนที่ประดับประดาตามตึกต่างๆ แลดูสวยงามเรียกความสนใจจากเด็กสาวได้ไม่น้อย เพราะตั้งแต่เด็กจนโตมาป่านนี้เธอยังไม่เคยมีโอกาสมานั่งรถชมวิวสวยๆ ยามค่ำคืนแบบนี้มาก่อน ภายในรถตกอยู่ในความเงียบมาสักพักเสียงบีบแตรจากรถที่สัญจรไปมาปลุกให้หญิงสาวตื่นจากโลกแห่งความฝันที่เผลอเดินหลงเข้าไปได้ไม่นาน

"คุณจะพาหนูไปไหนมันดึกมากแล้วหนูจะกลับบ้าน" อิงดาวพยายามปรับน้ำเสียงให้เป็นปกติที่สุด เอ่ยถามออกไปทั้งที่ในใจก็กลัวอยู่ไม่น้อยเพราะดูจากทางที่รถมุ่งหน้าไปสองฝั่งถนนไม่คุ้นตาเลยสักนิด

"ฉันหิวข้าว" เสียงทุ้มเอ่ยบอกออกมาเพียงแค่นั้น รถสปอร์ตคันหรูราคาเกือบ 50 ล้านกำลังทะยานอยู่บนท้องถนนยามค่ำคืนโดยผู้ที่อาศัยอยู่ในรถไม่รู้จุดหมายปลายทางด้วยซ้ำนอกจากคนที่ทำหน้าที่ควบคุมพวงมาลัยย่อมรู้ดีว่าจุดหมายปลายทางที่รถคันนี้จะหยุดลงคือที่ใด

"แล้วมันเกี่ยวอะไรกับหนู คุณหิวข้าวคุณก็ไปกินข้าวสิ จะลากหนูมาด้วยทำไม" เสียงหวานเอ่ยถามออกไปราวเป็นการบ่นพึมพรำมากกว่า เป็นคำถามที่ต้องการคำตอบเพราะถึงเธอจะถามออกไปใช่ว่าชายหนุ่มจะตอบคำถามเธอ สุดท้ายก็ได้แต่นั่งบ่นกับตัวเอง

"อยากกินอะไร" ดูเหมือนลีออนจะมีปัญหาในการสื่อสารเพราะชายหนุ่มเอาแต่เป็นฝ่ายถามและเค้นเอาตอบทุกครั้ง ซึ่งต่างจากอิงดาวที่เอ่ยถามไปทุกครั้งแต่ไร้ซึ่งคำตอบที่ได้รับทุกครั้งเช่นกัน

"หนูไม่หิว" อิงดาวนั่งหน้างอตะคอกตอบกลับไปอย่างไม่เกรงกลัวว่าชายหนุ่มที่เธอตะคอกเสียงใส่อยู่นั้นจะไม่พอใจแล้วปล่อยเธอลงข้างทาง แต่ถ้าเป็นแบบนั้นคงดีเธอจะได้กลับบ้านนอนสักที

"ฉันไม่ได้ถามว่าหิวไหม แต่ฉันถามเธอว่าอยากกินอะไร" น้ำเสียงราบเรียบเอ่ยขึ้นอีกครั้ง ครั้งนี้น้ำเสียงดูเปลี่ยนไปจนอิงดาวรู้สึกได้ มือเรียวเล็กกำเข้าหากันแน่นเล็บยาวจิกลงบนเนื้อจนเกิดรอยแดง

"ผู้ใหญ่ถามทำไมไม่ตอบ" เสียงทุ้มเอ่ยถามขึ้นอีกครั้งเมื่อไม่ได้รับคำตอบจากเด็กสาวที่เขาไปฉุดมาในค่ำคืนนี้

"ก๋วยเตี๋ยว" ปากหยักได้รูปเม้มเข้าหากันก่อนจะพูดออกมาเสียงดังอย่างไม่พอใจ

"ที่โรงแรมไม่มีก๋วยเตี๋ยว ทานอย่างอื่นได้ไหมคราวหน้าค่อยพามากิน"ชายหนุ่มเอ่ยบอกออกไปเพราะตอนนี้ดึกมากแล้วร้านอาหารส่วนใหญ่ก็ปิดกันหมด จะสั่งเชฟที่โรงแรมทำให้ก็กลัวจะวุ่นวายและรอนานเพราะพรุ่งนี้อิงดาวต้องตื่นไปเรียนแต่เช้า

"ร้านข้างทางเยอะแยะจะไปกินในโรงแรมทำไมหนูไม่ชอบ แต่ถ้าคุณกินไม่ได้ก็ไม่เป็นไรหนูกินคนเดียวได้แล้วคุณก็ไปนั่งกินในร้านหรูๆ แล้วกัน"หญิงสาวคิดจะเอาคืนชายหนุ่มจึงบอกไปแบบนั้นเพราะคิดว่าคนอย่างลีออนคงไม่กล้าไปนั่งกินที่ร้านข้างถนนแบบนั้นแน่ และสุดท้ายก็คงจะส่งเธอกลับบ้านหรือปล่อยทิ้งกลางทางเพราะรำคาญ

"เอี๊ยดๆๆๆ มือหนาหักพวงมาลัยเข้าข้างทางพร้อมกับเบรกกะทันหันตรงริมฟุตบาท ตามมาด้วยรถของบรรดาเหล่าลูกน้องอีกสามคันที่ขับตามมาติดๆ ผู้คนที่กำลังนั่งทานก๋วยเตี๋ยวกันอยู่ต่างหันมามองกันหมด

พรึบ เหล่าบรรดาลูกน้องราว4-5คนรีบเปิดประตูลงจากรถเพื่อคุ้มกันคนเป็นนายตามหน้าที่ ชายหนุ่มก้าวเท้าลงจากรถ ด้วยรูปร่างหน้าตาที่โดดเด่นบวกกับการแต่งกายที่ไม่เหมือนคนปกติทั่วไปเรียกทุกสายตาหันมามองที่ชายหนุ่มพร้อมเสียงซุบซิบดังขึ้น

"จะนั่งในรถอีกนานไหม จะกินไหมก๋วยเตี๋ยว" เสียงทุ้มดังขึ้นเมื่อเปิดประตูฝั่งด้านข้างคนขับสักพักแล้วแต่เด็กสาวก็ยังนั่งนิ่งไม่ยอมลงจากรถ

"หนูไม่กล้าลงไปหรอก ดูสิคนมองเราเต็มไปหมด"

"พายัพจัดการด้วย จะกินอะไร" ชายหนุ่มหันหน้าไปสั่งลูกน้องและหันกลับมาถามเด็กสาวที่นั่งอยู่ในรถ

"เล็กลูกชิ้น" ลีออนถึงกลับต้องคิ้วขมวดเมื่อได้ยินสิ่งที่เด็กสาวอยากกินไหนบอกว่าอยากกินก๋วยเตี๋ยวแล้วทำไมถึงสั่งลูกชิ้น

"ไหนบอกอยากกินก๋วยเตี๋ยว แล้วทำไมสั่งลูกชิ้น" พายัพที่ยืนอยู่ข้างๆ ถึงกับหลุดขำออกมา อุตส่าห์พาสาวมาออกเดตแค่สั่งก๋วยเตี๋ยวนายเขายังสั่งไม่เป็นด้วยซ้ำ

"มึงหัวเราะอะไรพายัพ" ลีออนหันขวับไปถามลูกน้องคนสนิททันที

"นายครับเธออยากกินก๋วยเตี๋ยวเส้นเล็กใส่ลูกชิ้นครับ เชิญนายที่โต๊ะครับคนของเราเคลียร์โต๊ะเรียบร้อยแล้ว" ชายหนุ่มดึงหน้าตึงใส่ลูกน้องก่อนจะจูงมืออิงดาวไปที่โต๊ะที่คนของเขาเตรียมไว้

"ไม่ร้อนเหรอคะ กระดุมคลายออกสักหน่อยก็ได้นะคะหนูกลัวคุณจะอึดอัด" เด็กสาวเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นเม็ดเหงื่อเริ่มผุดขึ้นบนใบหน้าชายหนุ่มเพราะอากาศเมืองไทยไม่เหมาะที่จะแต่งตัวแบบนี้มานั่งทานก๋วยเตี๋ยวริมถนน

"รีบกินอย่ามัวแต่พูดมาก พรุ่งนี้เปิดเรียนวันแรกไม่ใช่หรือไง" ชายหนุ่มเอ็ดออกไปพร้อมส่งสายตาดุไปทางเด็กสาวที่กำลังคีบลูกชิ้นเข้าปากเคี้ยวอย่างเอร็ดอร่อย ไหนบอกไม่หิวนี่กินไปสองชามแล้วต่างจากเขาคนที่บอกว่าหิวข้าวตอนนี้มีเพียงน้ำเปล่าแก้วเดียวที่ตกถึงท้องตั้งแต่มานั่งในร้าน