“หนูนาขอโทษนะคะ ถ้าทำให้พี่ป้องไม่พอใจ”
“พี่เองก็ผิดด้วยที่ไม่มีเวลาให้ แถมยังจะไปโทษเราอีก เพราะฉะนั้นครั้งนี้ก็หายกัน”
เธอฟังข้อสรุปของเขาอย่างมึนงง เดี๋ยวโกรธ เดี๋ยวหาย จนเธอสับสนไปหมดแล้ว แต่พอได้เห็นเขาส่งยิ้มมาให้ เธอก็อดที่จะยิ้มตอบไม่ได้ รอยยิ้มแบบนี้สิที่เธอคิดถึงมาตลอด
เขาค่อยๆ ก้มหน้ามาหอมแก้มเธอฟอดใหญ่ ก่อนที่จะดึงเธอเข้าไปกอดจนแน่น
“ขอกอดให้หายคิดถึงหน่อย” เขาขอหลังจากที่กอดเธอแล้ว แถมยังขโมยหอมแก้มเธออีกด้วย
“พี่ป้องหอมแก้มหนูนาโดยไม่ขออีกแล้วนะคะ” เธอท้วงโดยไม่กล้าเงยหน้าขึ้นไปสบตาเขา
“เรายังมากอดพี่ก่อน โดยที่ไม่ขอเหมือนกัน เพราะฉะนั้นหายกัน”
ดูเขาทำกับเธอแบบนี้ได้ยังไง ก็ใครกันล่ะ ที่มางอนเธอก่อน ผู้ชายตัวโตแต่ชอบทำนิสัยแบบเด็กๆ อย่างนี้ก็มีด้วย
“พี่ป้องได้พักหรือยังคะ” เธอถามอย่างเกรงใจ เพราะไม่แน่ใจว่าเธอมารบกวนเวลาพักผ่อนของเขาหรือไม่
“พี่นอนไปแล้ว เพิ่งตื่นก่อ
