พรนาราเดินลงมาจากชั้นบนด้วยความสะลึมสะลือเพราะเมื่อคืนกว่าจะหลับตาลงได้ก็เกือบสว่าง สิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อวานราวกับความฝัน แต่รอยสัมผัสที่อบอุ่นจากเรียวปากของเขายังไม่ได้จางหายไปไหมเลยแม้แต่นิดเดียว
“เมื่อคืนกลับดึกเลยใช่ไหม แล้วแป้งเป็นยังไงบ้าง” แม่ของเธอซักถามด้วยความเป็นห่วง
“เป็นไข้หวัดใหญ่ค่ะ”
เธอเลือกที่จะตอบมารดาไปแค่นั้นเพราะเรื่องอื่นเป็นเรื่องส่วนตัวที่ลึกจนเกินไป บางทีพี่แป้งอาจจะไม่ต้องการให้ใครรู้มากนัก
“แม่ซื้อกระเช้ารังนกมา ฝากไปเยี่ยมหนูแป้งด้วยนะ”
“ได้ค่ะ” เธอมองกระเช้าเจ้าปัญหาที่แม่ได้เตรียมเอาไว้อย่างมีน้ำใจ แม่ของเธอรักลูกบ้านป้าแววเสมือนคนในครอบครัว ทั้งชื่นชม ทั้งขอบคุณที่ช่วยเอาเธอไปเล่นด้วยในตอนเด็ก เป็นการแบ่งเบาภาระของแม่ไปได้เยอะเลยทีเดียว ถึงเธออยากจะไปเยี่ยมพี่สาวคนสนิทก็จริง แต่เธอกลัวจะเจอผู้ชายอีกคนมากกว่า
ในที่สุดเธอได้มาถึงโรงพยาบาลอย่างหลีกเลี่ยงไม
