เพราะเสวี่ยไม่ยอมพูดอะไรออกมา หร่วนอิ๋งซุยจึงปล่อยมือจากชายเสื้อของเขา ดวงหน้าเล็กๆ ของนางสงบ แต่กลับทำให้คนเห็นรู้สึกปวดใจกว่าเดิม
“ขะ...ขอโทษ”
นี่เป็นครั้งแรกที่นางเอ่ยคำขอโทษใครสักคน จึงเผยท่าทางและน้ำเสียงประหม่า
ชายหนุ่มส่ายหน้าเล็กน้อย ริมฝีปากแข็ง ยังพูดอะไรไม่ออก
“คราวหน้า ข้าจะไม่บังคับท่านอีก ที่ผ่านมาต้องทำให้ท่านรำคาญแล้ว” หร่วนอิ๋งซุยพูดจบก็ก้าวถอยหลังออกมา
เสวี่ยมองแผ่นหลังเล็กด้วยความร้อนรน
นางไม่ผิด เขาผิดเอง!
โดยที่ทั้งเขาและนางคาดคิดไม่ถึง เสวี่ยเอื้อมมือออกไปฉุดรั้งแขนเล็กๆ ของหร่วนอิ๋งซุย แล้วดึงดันให้นางหันกลับมาเผชิญหน้ากับเขา พลางพูดว่า
“ไม่ใช่...มันไม่ใช่อย่างที่เจ้าคิด!”
ด้วยความตื่นตกใจ หร่วนอิ๋งซุยเบิกตามองชายหนุ่ม พอเห็นว่าทั้งสีหน้าทั้งแววตาของอีกฝ่ายเผยความจริงจัง นางจึงเปลี่ยนความตกใจเป็นตะลึง อาจเป็นครั้งแรกที่เสวี่ยแสดงความจริงจังออกมา
“ละ...แล้ว
